READY FOR TAKE-OFF
- Jasmijn Groot
- 5 sep
- 17 minuten om te lezen
Vanaf 17 september keert actrice Judy Lijdsman terug naar het theater met haar one-woman-show You’re too cute to be an astronaut. Centraal in de voorstelling staat het leven van haar naamgenote Judy Resnik, een Amerikaanse astronaute en de tweede vrouw uit dat land die de ruimte inging. In gesprek met Jasmijn Groot vertelt Lijdsman waarom juist zij de spotlight verdient, welke parallellen er te trekken zijn tussen Judy (Lijdsman) en Judy (Resnik), en waarom het verhaal van de astronaute zo inspirerend is voor iedereen.
‘Ik kende Neil Armstrong en Buzz Aldrin en Wubbo Ockels en André Kuipers. Al die mannen kende ik. Maar waarom kende ik Judy Resnik dan niet? Zeker gezien ze dezelfde naam heeft als ik!’ Dat waren de gedachten die door het hoofd van actrice en theatermaakster Judy Lijdsman raasden toen haar aandacht een aantal jaren geleden werd getrokken door een documentaire over de Space Shuttle Challenger. Ze wist uit haar herinnering nog dat er een lerares aan boord was geweest. Maar haar oog bleef gewoonweg op haar naamgenote vallen, die vrouwelijke astronaute die al in die eerste documentaire zo bad ass overkwam. Het inspireerde Lijdsman om een voorstelling over haar te schrijven. Om haar beter te leren kennen, dook Lijdsman in de boeken, documentaires en films – ja, zelfs in een elektrisch vliegtuigje en in een G-kracht centrifuge in België. De actrice volgde letterlijk en figuurlijk in de voetstappen van Resnik. ‘Normaal zou ik dat soort dingen hebben gelaten omdat het me niet echt comfortabel zou lijken,’ zegt Lijdsman, ‘maar toen was ik een voorstelling over haar aan het maken dus ik moest het wel doen!’
Afgelopen januari ging het eindresultaat You’re too cute to be an astronaut in première in de Meervaart in Amsterdam. Na een succesvol eerste seizoen, is de voorstelling later deze maand weer te zien in verschillende theaters door het hele land. Wanneer ik met Lijdsman afspreek aan het Kadijksplein in Amsterdam is het duidelijk dat ze er zin in heeft om haar publiek weer te kunnen vertellen over de vrouw die zij ziet als een echt rolmodel.
Judy (Resnik)
Judy Resnik (1949-1986) verwierf internationale bekendheid als tweede Amerikaanse vrouw in de ruimte. ‘Ze had de eerste kunnen zijn geweest,’ licht Lijdsman enthousiast toe. ‘Sally Ride was de eerste Amerikaanse vrouw in de ruimte, en zij en Judy waren heel erg aan elkaar gewaagd. Maar Sally werd uiteindelijk de eerste en Judy de tweede. De verhalen variëren onderling waarom dat precies was.’ Resnik was niet iemand die al haar hele leven astronaut wilde worden, vertelt Lijdsman verder. Maar haar intellectuele begaafdheid was al van jongs af aan duidelijk. Na een studie en promotie in de elektrotechniek ging ze aan de gang als elektrotechnisch ingenieur en onderzocht ze hoe licht wordt omgezet in elektrische stromen door het menselijk oog. ‘Ze zat voor haar werk veel in laboratoria. Dat vond ze wel interessant, maar ze voelde ook dat dat het niet helemaal was,’ legt Lijdsman uit. ‘Tot er in 1977 een oproep kwam van NASA en ze dacht: “kijk, dit is waar ik wel zin in heb!”’
NASA (afkorting voor National Aeronautics and Space Administration) was op zoek naar mensen die astronaut wilden worden. Wat bijzonder was aan de zoektocht, was dat de organisatie voor het eerst in haar geschiedenis naast mannen ook specifiek op zoek was naar vrouwen en mensen van kleur. ‘Een drijvende kracht daarachter was Nichelle Nichols, een actrice die in Star Trek had gespeeld,’ vertelt Lijdsman. ‘Als zwarte vrouw realiseerde zij zich dat veel mensen zich niet bij NASA gerepresenteerd zagen en daardoor al bij voorbaat dachten “dat is dus niks voor mij.” Nichols kreeg niet alleen de oproep erdoor dat NASA op zoek waren naar mannen én vrouwen van alle afkomsten. Ze ging ook zelf het hele land af om mensen te scouten en ze ging specifiek naar plekken waar vrouwen te vinden waren.’
Resnik beantwoordde de oproep van NASA. ‘Ze werd uitgenodigd voor de selectieprocedure’, zegt Judy. ‘NASA kreeg duizenden aanmeldingen binnen en moest dat meer eens zien terug te werken naar dertig man. Resnik heeft toen echt alles op alles gezet. Ze wilde boven iedereen uitsteken, zowel de mannen als de vrouwen. Dus ze heeft NASA op alle mogelijke manieren laten zien wie ze was en wat ze kon: dat ze hartstikke slim was, dat ze was gepromoveerd. Ze is ook gewoon het kantoor binnengelopen van Michael Collins (Apollo 11) en zei tegen hem: Hoi, ik ben Judy Resnik en ik wil astronaut worden!”’
"Astronauts don’t have to be either very feminine or very masculine women or very superhuman males, or any color or anything - it’s about people in space” - Judy Resnik
‘Vanaf het moment dat ze NASA binnenkwam, wist ze dat ze vertrouwen moest uitstralen’, vertelt Lijdsman verder. ‘Ze mocht het niet verpesten, want ze wist dat de mannen dat zouden misbruiken. “You see?! Women aren’t fit for space!”’ Tijdens Resniks eerste missie voor NASA zijn er al twee incidenten die alles hadden kunnen verkloten voor een hele toekomstige generatie vrouwelijke astronauten. Allereerst was het voor Resnik lastig om te urineren in de condoom-vormige opvolgers die ze moesten gebruiken toen het toilet aan boord kapot ging. Plassen in die zakjes was voor mannen al een hele opgaaf. Toen haar werd aangeboden om toch het toilet te gebruiken, omdat ze vrouw was, weigerde ze. Onder geen beding wilde ze het idee geven dat de ruimtereis moeilijker was voor haar als vrouw. Daarnaast raakte de enorme bos krulhaar van Resnik in de gewichtloosheid vast in de riem van een camera waar opnames mee werden gemaakt, die toen moesten worden gestaakt. Resnik voelde al aan haar water dat dit tegen haar zou kunnen worden gebruikt. Toen er vanuit Mission Control werd gevraagd of alles goed was, zei Resnik: 'If you so much as breath of a word about my hair jamming the camera, I'l cut your heart out with a spoon.'
Eenmaal terug op aarde kreeg Resnik als enige van de verder voltallige mannelijke crew een boeketje bloemen aangehandigd. Journalisten vuurden naar verwachting bovendien seksistische vragen op haar af. Maar Resnik liet zich onder geen beding van de wijs brengen en bracht de aandacht altijd terug naar haar werk. ‘Ze zei dan bijvoorbeeld dat ze wel mooi even bezig was geweest met een robotarm,’ vertelt Lijdsman. ‘Het lijkt me zo frustrerend om zo slim en hardwerkend te zijn, en alleen maar met de cliché vragen bestookt te worden.’ Die vragen gingen bijvoorbeeld ook over Resniks astronautenpak – en dan vooral hoe haar vrouwelijke vormen er dan al wel of niet goed inpaste. ‘Zij bleef dan teruggaan naar “ik ben best wel gave dingen aan het doen met een robotarm. Weet je wel? De eerste robotarm in de ruimte, dat hebben we zeg maar nog nooit eerder gedaan!”’ Andere vragen gingen over romantiek en liefde, zowel op de werkvloer als daarbuiten. Die interesse wordt vooral gewekt door Resniks alleenstaande status. Een kort huwelijk met Michael Oldak was al in 1974 gestrand, lang voordat Resnik zelfs maar overwoog om voor NASA te gaan werken.
Lijdsman koos er bewust voor om dit gedeelte van Resniks verhaal van het podium weg te houden. Tijdens het maken van de voorstelling kreeg ze een berichtje van David Resnik, een achterneef van de astronaute. ‘Hij wist dat ik iets met haar verhaal aan het doen was en wilde graag met me afspreken,’ vertelt Lijdsman. ‘De hele familie Resnik woont in Cleveland, Ohio, hij woont dan weer toevallig in Amsterdam. Ik was er wel bang voor dat hij zou vinden dat ik dit echt niet kon doen of dat hij met een advocaat zou dreigen. Maar hij was heel vriendelijk. Hij is begin veertig en heeft Judy niet goed gekend, dus hij heeft ook een bepaalde afstand. En hij was juist heel blij dat ik met haar leven bezig was. Hij heeft me zelfs in contact gebracht met een volle nicht van Judy die haar beter heeft gekend en hij heeft de voice-over voor de epiloog van de voorstelling ingesproken.' Tot dan toe kende Lijdsman Resnik voornamelijk door haar bureauonderzoek, uit boeken en filmmateriaal. Het contact met de familie gaf nieuwe dimensies aan haar voorbereidingen. ‘Ik hield sowieso wel in mijn achterhoofd dat dit een echt persoon was en dat er misschien wel mensen naar deze voorstelling gaan kijken die haar hebben gekend,’ zegt Lijdsman. ‘Het was altijd duidelijk dat ik respectvol met haar om moest gaan. Maar nu kon ik haar familie ook echt vragen stellen. Zo was Judy Resnik niet echt van de spotlights, dus ik heb aan ze gevraagd of ze het wel leuk zou hebben gevonden dat iemand kunst maakt van haar leven. En zij dachten van wel.’
‘Ik heb ook gevraagd waar ik echt van weg moest blijven,’ vertelt Lijdsman verder. ‘En dat waren de roddels rondom haar liefdesleven. Judy Resnik was een heel mooie vrouw, zeker binnen de wereld van NASA. Ze had een grote bos donkere krullen en ze sprankelde van de energie. Er werd heel veel geïnsinueerd over haar liefdesleven. Daar was de familie wel klaar mee. En ik vind die roddels ook niet heel boeiend. Ik vind haar persoonlijke kijk veel interessanter. En die gaat over haar werk.’
Judy (Lijdsman)
You’re too cute to be an astronaut behoudt zich echter niet alleen tot het leven van Judy Resnik. Het gaat ook over Judy Lijdsman zelf. Over haar leven, haar werk en haar carriere. Want er zijn duidelijke parallellen te trekken tussen Judy (Resnik) en Judy (Lijdsman). Het als vrouw worden weggehouden bij activiteiten die als exclusief mannelijk worden gezien bijvoorbeeld: ‘Vroeger wilde ik graag bij een techniekclub, net als mijn neefje in Delft,’ vertelt Lijdsman. ‘In Nijmegen, waar ik woonde, was er een club met alleen maar jongens en een apart clubje voor meisjes. Maar daar gingen we helemaal geen vette dingen doen zoals metaaldetectors maken. Het was vooral knutselen.’ Naar aanleiding van een korte versie van You’re too cute to be an astronaut werd Lijdsman uitgenodigd om mee te denken hoe techniekopleidingen meer vrouwen kunnen aantrekken: ‘Er wordt dan gedacht dat vooral de uitstraling van de opleiding meer meisjesachtig moet zijn. Maar voor mij persoonlijk was dat niet nodig. Ik vond techniek zelf al hartstikke leuk, dat was het probleem niet. Het is fijn om iemand te kunnen zien die eruit ziet als zij, dus die hetzelfde gender heeft, of dezelfde huidskleur.’
Ook bij het opzetten van haar voorstelling ziet Lijdsman overeenkomsten tussen haarzelf en Resnik. ‘Nadat ik de dansacademie afrondde in 2004 waren er nog productiehuizen waar je als maker kon aankloppen met je idee,’ zegt ze. ‘Zij hadden dan een ruimte om je voorstelling te repeteren en te spelen en je werd ondersteund in alles wat je nog niet op school had geleerd. Er zijn nu nog maar een paar productiehuizen. En daar kom je echt niet zomaar binnen. Voor You’re cute to be an astronaut heb ik alles zelf moeten doen. Het is voor het eerst dat ik van begin tot eind een avondvullende voorstelling heb gemaakt: van het onderzoek tot het schrijven van de tekst, van het samenstellen van een team tot aan het aanvragen van de subsidies. Je kan wel talent hebben voor schrijven en maken, maar je moet feeling hebben met alle aspecten die erbij komen kijken. Net als Judy Resnik heb ik tijdens het maken van de voorstelling de hele tijd gedacht: blijf op dit pad, blijf bewegen!’
Maar ook in bredere zin zijn er overeenkomsten tussen de carrièretrajecten van de twee Judy’s. ‘The American Dream is misschien wat cliché, het idee dat je kan worden wat je maar wilt. Maar voor mij is het toch wel goed om dat een beetje na te streven. Omdat er zoveel geluiden in mijn hoofd zitten die zeggen: “dit is niet voor jou” en “dit ga jij niet redden.” Dat heeft natuurlijk te maken met mijn vak. In principe zit niemand op je te wachten en je hoort gewoon heel vaak “nee.” Mijn vrouw-zijn kan daar ook iets mee te maken hebben. We zijn veel bescheidener, we zullen bijvoorbeeld pas gaan solliciteren op een functie wanneer we denken dat we aan alle eisen voldoen. Judy’s voorbeeld is daarbij inspirerend, haar verhaal vertelt je dat je het wel kan.’
En die boodschap vindt gehoor onder het publiek van Lijdsman. Ze hoorde van een moeder van een meisje van vijf jaar dat graag piloot of astronaut wil worden - maar dacht dat dat alleen voor jongens was - dat de poster van haar voorstelling pontificaal in haar kamer hangt. De foto die Lijdsman opgestuurd kreeg van het stralende kind bij de poster ontroert haar. Ook André Kuipers reageerde enthousiast op de manier waarop de theatermaakster de ervaringen van astronauten en de technische kant van ruimtevaart op de bühne heeft weten te zetten.
Maar ondertussen mag NASA onder het beleid van president Donald Trump de rol van vrouwen binnen de geschiedenis van de Amerikaanse ruimtevaart niet meer zo openlijk profileren als voorheen. ‘Natuurlijk rijst weleens de vraag waarom ik dit verhaal nog zou moeten vertellen,’ zegt Lijdsman. ‘Nou, hier heb je een duidelijke reden. Die beeldvorming dat vrouwen echt alles kunnen wordt zo erg in de weg gezeten.’ Lijdsman is ook niet bijzonder te spreken over de media-aandacht die werd besteed aan het voltallige vrouwelijke team dat afgelopen april met Blue Origin, het ruimtevaartbedrijf van Amazon-eigenaar Jeff Bezos, een toeristische ruimtevaart maakte. ‘Nou ja, ruimtevaart,’ zegt Lijdsman. ‘Ze waren een paar minuten net voorbij de Karmanlijn, de grens tussen de atmosfeer en de ruimte. Ik vind het echt niet erg dat je geen ingenieur bent als je zo’n vlucht maakt, maar maak iets wezenlijkers dan een Instagrampost over die ervaring: maak kunst, poëzie, muziek!’
En dat is natuurlijk precies wat Lijdsman heeft gedaan met Resnik. Op haar eigen markt, die van het toneel, merkt Lijdsman competitie op met de verhalen van mannen. ‘Natuurlijk moet ik deze voorstelling aan theaters verkopen. Daarbij benadruk ik toch ook dat Judy Resnik de tweede Amerikaanse vrouw in de ruimte was. Ik profileer haar daarmee weer nadrukkelijk als vrouw en waar zij als zodanig mee te maken kreeg. Terwijl Judy Resnik juist geen speciale nadruk wilde op haar vrouw-zijn. Maar ik kan daar tegelijkertijd ook niet omheen als ik haar verhaal wil vertellen. Het verhaal gaat ook over het belang van rolmodellen en het feit dat ik haar zo bad ass vind. Ik moet soms opboksen tegen de tributes voor bekende mannen,’ zegt Lijdsman. ‘Dan krijg ik vaak: “die astronaut van jou, daar hebben we nog nooit van gehoord!” Nee, precies! Daarom kom ik over haar vertellen!’
You’re too cute to be an astronaut is tussen 17 september en 21 december te zien in verschillende theaters in Nederland. Ga voor meer informatie en kaartjes naar de officiële website.
Jasmijn Groot is genderhistorica. Ze publiceert artikelen voor onder andere Opzij en Winq en stelt haar expertise ter beschikking aan verschillende multimedia. Jasmijn studeerde Geschiedenis en Oudheidkunde aan de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit.
- ENGLISH BELOW -
Starting September 17, actress Judy Lijdsman returns to the stage with her one-woman show You’re too cute to be an astronaut. At the heart of the performance is the life of her namesake Judy Resnik, an American astronaut and the second woman from the U.S. to go into space. In conversation with Jasmijn Groot, Lijdsman explains why Resnik deserves the spotlight, what parallels can be drawn between Judy (Lijdsman) and Judy (Resnik), and why the astronaut’s story is so inspiring to everyone.
“I knew Neil Armstrong, Buzz Aldrin, Wubbo Ockels, and André Kuipers. I knew all those men. But why didn’t I know Judy Resnik? Especially since she has the same name as me!” These were the thoughts racing through actress and theater maker Judy Lijdsman’s mind a few years ago when her attention was drawn to a documentary about the Space Shuttle Challenger. She vaguely remembered there had been a teacher on board, but her eyes were drawn to her namesake — that female astronaut who already came across as such a badass in that very first documentary. It inspired Lijdsman to write a play about her.
To get to know her better, Lijdsman dove into books, documentaries, and films — and even into an electric plane and a G-force centrifuge in Belgium. The actress followed quite literally in Resnik’s footsteps. “Normally I would never have done those kinds of things because they don’t exactly seem comfortable to me,” Lijdsman says. “But I was making a show about her, so I had to do it!”
This past January, the result You’re too cute to be an astronaut premiered at De Meervaart in Amsterdam. After a successful first season, the performance will be touring theaters across the country again later this month. When I meet Lijdsman at Kadijksplein in Amsterdam, it’s clear she’s excited to once again tell audiences about the woman she sees as a true role model.
Judy Resnik
Judy Resnik (1949–1986) gained international fame as the second American woman in space. “She could’ve been the first,” Lijdsman explains enthusiastically. “Sally Ride was the first, and she and Judy were very evenly matched. But Sally ended up going first, and Judy second. There are different stories about why that was.” Resnik hadn’t always dreamed of being an astronaut, Lijdsman explains. But her intellectual brilliance was evident from an early age. After earning her PhD in electrical engineering, she began working as an engineer, researching how light is converted into electrical signals by the human eye. “She spent a lot of time in laboratories. She found it interesting, but she also felt like it wasn’t quite it,” says Lijdsman. “Then in 1977, NASA put out a call, and she thought: this is something I want to do!”
NASA (short for the National Aeronautics and Space Administration) was looking for new astronauts. What was special about this recruitment campaign was that, for the first time, the organization was specifically seeking women and people of color. “A driving force behind that was Nichelle Nichols, an actress from Star Trek,” says Lijdsman. “As a Black woman, she realized that many people didn’t see themselves represented at NASA, and therefore automatically thought, ‘That’s not for me.’ Nichols not only got NASA to change the messaging in their recruitment campaigns, but she also traveled the country herself to scout people — specifically targeting places where women were.”
Resnik responded to NASA’s call. “She was invited to the selection process,” says Lijdsman. “NASA received thousands of applications and had to narrow it down to thirty people. Resnik gave it her all. She wanted to stand out — from both the men and the women. So she showed NASA in every possible way who she was and what she could do: that she was brilliant, had a PhD... She even walked straight into the office of Michael Collins (Apollo 11) and said, ‘Hi, I’m Judy Resnik, and I want to be an astronaut!’”
“Astronauts don’t have to be either very feminine or very masculine women or very superhuman males, or any color or anything — it’s about people in space.”— Judy Resnik
“From the moment she entered NASA, she knew she had to exude confidence,” Lijdsman continues. “She couldn’t mess up — because she knew the men would use it against her. ‘See?! Women aren’t fit for space!’”
On Resnik’s first mission for NASA, there were already two incidents that could’ve ruined things for future generations of female astronauts. First, the space toilet broke, and the crew had to use condom-shaped urine bags. Even for men, these were awkward. Resnik was offered access to the broken toilet just because she was a woman — but she refused. She didn’t want to give even the slightest impression that space travel was harder for her as a woman. Second, her big curly hair, in zero gravity, got tangled in the strap of a camera, halting filming. Resnik immediately knew this could be used against her. When Mission Control asked if everything was okay, she responded: 'If you so much as breathe a word about my hair jamming the camera, I’ll cut your heart out with a spoon.'
Back on Earth, Resnik was the only member of the otherwise all-male crew to be handed a bouquet of flowers. Journalists, as expected, fired off sexist questions. But Resnik never let herself be rattled and always brought the conversation back to her work. “She’d say things like, ‘Well, I’ve been busy operating a robotic arm,’” says Lijdsman. “It must be so frustrating to be so smart and hardworking, and still only get asked cliché questions.” Those questions were often about her astronaut suit — specifically how well her female figure fit into it. “And she’d respond, ‘Hey, I’m doing some pretty cool stuff with a robot arm. You know? The first robotic arm in space — we’ve literally never done that before!’” Other questions were about romance and love, on or off the job. That interest was fueled by her single status. Her short-lived marriage to Michael Oldak had already ended in 1974 — long before she even considered working for NASA.
Lijdsman consciously chose to leave that part of Resnik’s story out of the show. During the creative process, she got a message from David Resnik, a second cousin of the astronaut. “He knew I was working on something about her and wanted to meet,” she says. “I was scared he’d object, or threaten me with a lawyer. But he was really kind. He’s in his early forties and didn’t know Judy that well himself, so he had some emotional distance. And he was actually really happy I was telling her story.” He even connected Lijdsman with a cousin of Judy’s who had known her better and recorded the voiceover for the show’s epilogue. Until that point, Lijdsman had only known Resnik through research and archives. The family connection gave new depth to her preparations. “I was always aware that Judy was a real person — and that there might be people in the audience who knew her,” Lijdsman says. “So I knew I had to treat her story with respect. But now, I could ask her family questions. Judy wasn’t really someone who sought the spotlight, so I asked them: would she have liked someone making art about her life? And they thought yes.”
“I also asked what I should definitely stay away from,” Lijdsman continues. “And that was the gossip about her love life. Judy Resnik was a beautiful woman, especially within the NASA world. She had a big head of dark curls and radiated energy. A lot was insinuated about her romantic relationships. Her family was really done with that — and honestly, I find that stuff uninteresting. I care more about her perspective. And that was focused on her work.”
Judy (Lijdsman)
You’re too cute to be an astronaut isn’t only about Judy Resnik — it’s also about Judy Lijdsman herself. Her life, her work, her career. Because there are clear parallels between Judy (Resnik) and Judy (Lijdsman).
For example, being excluded from traditionally male spaces. “I used to want to join a tech club, like my cousin in Delft,” says Lijdsman. “In Nijmegen, where I lived, there was a boys-only club — and a separate one for girls. But the girls didn’t get to build cool stuff like metal detectors. We mostly did arts and crafts.” After performing a shorter version of the play, Lijdsman was invited to advise on how technical education could attract more women. “The assumption is often that schools need a more ‘girly’ image to appeal to women. But for me, that wasn’t necessary. I already liked tech — that wasn’t the issue. What helps is seeing someone who looks like you, who shares your gender or skin color.”
She also sees similarities with Resnik in the way the show came together. “When I graduated from dance school in 2004, there were still production houses you could pitch your idea to. They’d give you rehearsal space and support — for everything you hadn’t yet learned. Now, there are very few of those left, and getting in is extremely tough. For You’re too cute to be an astronaut, I had to do everything myself — for the first time, I created a full-length solo show from beginning to end. From research to writing the script, from building the team to applying for funding. You can have creative talent, but you also need to know how to handle all the other aspects. Just like Judy Resnik, I kept telling myself during the process: stay on this path, keep moving!”
On a broader level, Lijdsman also sees similarities in their career paths. “The American Dream might be a cliché — the idea that you can become anything you want. But for me, it’s worth striving for. Because there are so many voices in my head saying: ‘this isn’t for you’ or ‘you’re not going to make it.’ That has to do with my profession, of course — no one’s really waiting for you, and you hear ‘no’ a lot. My being a woman might play a role, too. We tend to be more modest. We’ll only apply for a job if we meet every requirement. Judy’s example is so inspiring — her story tells you: you can do it.”
That message resonates with Lijdsman’s audience. She heard from a mother of a five-year-old girl who wants to be a pilot or astronaut — but thought that was only for boys — that the show’s poster is now hanging proudly in her room. The photo of the glowing child with the poster deeply moved her. Even André Kuipers was enthusiastic about how the show brought both the human and technical aspects of space travel to the stage. Yet under President Donald Trump’s administration, NASA was no longer allowed to prominently profile the role of women in space history. “So, people sometimes ask me why I’m still telling this story,” says Lijdsman. “Well — there’s your answer. This image that women can do anything is still being undermined.” She’s also unimpressed by how the media covered the all-female Blue Origin crew who went to space last April — under Jeff Bezos’s private spaceflight company. “Well — space, sort of,” she says. “They were just a few minutes past the Kármán line — the official edge of space. I don’t mind if you’re not an engineer when you take a spaceflight like that, but do something more meaningful with the experience than just posting on Instagram: make art, poetry, music!”
And that, of course, is exactly what Lijdsman has done with Resnik. In her own field — the theater — Lijdsman notices that she’s often competing with the stories of men. “Of course, I have to pitch this show to theaters. And then I often emphasize that Judy Resnik was the second American woman in space. So yes, I do highlight her womanhood — even though Judy herself didn’t want special attention for being a woman. But I can’t ignore that part if I want to tell her story. It’s about the importance of role models, and the fact that I think she was such a badass. Sometimes I have to go up against tributes to well-known men,” says Lijdsman. “And then I hear: ‘That astronaut of yours — we’ve never heard of her!’ Exactly! That’s why I’m here to tell you about her!”
You’re too cute to be an astronaut will be playing in various theaters across the Netherlands between September 17 and December 21. For more information and tickets, visit the official website.
Jasmijn Groot is a gender historian. She publishes articles for, among others, Opzij and Winq, and offers her expertise to various multimedia platforms. Jasmijn studied History and Classical Studies at the University of Amsterdam and the VU University.
Opmerkingen