TAKE A WALK ON THE WILD SIDE
- Jasmijn Groot
- 8 jul
- 22 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 12 aug
Op 1 september 2024 plaatste Mila Joy, een fanatiek Donald Trump en Make America Great Again (MAGA) supporter, een bericht op het platform X: ‘Remember the 1970s and 1980s when no one was autistic, gluten intolerant, or transgender. So what happened?’ Uiteraard werd de claim snel ontkracht door andere internetgebruikers. Maar de repliek van een X-gebruiker onder de naam @TweetinDaniel kreeg speciale aandacht. Hij plaatste een zwart-wit foto met het bijschrift ‘Lou Reed and his trans girlfriend Rachel Humphreys in the mid 70s.’ Vele fans reageerden dat ze veel over het werk en leven van Lou Reed wisten, maar dat ze nog nooit van Rachel Humphreys hadden gehoord. Wie was zij? En waarom zouden we haar niet zo goed kennen?
Hoewel het rock genre sterk wordt geassocieerd met heteroseksualiteit en masculiniteit, zijn er behoorlijk wat rockartiesten geweest die de grenzen van deze termen juist opzochten en opzettelijk overschreden. Velen experimenteerden met gendernormen, door bijvoorbeeld vrouwenkleding te dragen en make-up uit te proberen. Anderen kwamen openlijk uit voor hun niet-heteroseksuele oriëntatie. En een behoorlijk aantal van hen had relaties met transgender vrouwen.
David Bowie heeft relaties gehad met Romy Haag en Amanda Lear, die op haar beurt ook weer heeft gedate met Brian Jones van The Rolling Stones en Bryan Ferry van Roxy Music, Michael Hutchene van INXS had een affaire met April Ashley. En Lou Reed had een relatie met Rachel Humphreys.
Lou Reed en Rachel Humphreys leerden elkaar in 1973 kennen in Club 82 in the East Village in Manhattan. Lou Reed was toen al een gevestigde muziekartiest, die samen met zijn band The Velvet Underground meerdere succesvolle albums had uitgebracht, en die inmiddels door zijn tweede solo-album Transformer uit 1972 ook als solo-artiest successen boekte. Rachel was een van oorsprong uit New Jersey afkomstige kapster. Ze was op 18 oktober 1952 geboren als het middelste kind van een Mexicaanse moeder met Chicana wortels en een witte vader en groeide op in New Jersey en Texas. Al vanaf jonge leeftijd identificeerde Rachel zich net als haar zusjes als een meisje en gebruikte ze zowel hij/hem als zij/haar voornaamwoorden. Na de middelbare school ging ze naar cosmetology school in Bayonne New Jersey om kapster te worden, waarna ze verhuisde naar New York.
Lou Reed vertelde over hun ontmoeting:
“It was in a late-night club in Greenwich Village. I’d been up for days as usual and everything was at that super-real, glowing stage. I walked in there and there was this amazing person, this incredible head, kind of vibrating out of it all. Rachel was wearing this amazing makeup and dress and I was obviously in a different world to anyone else in the place. Eventually I spoke and she came home with me.”
Rachel was volgens Lou niet van hem onder de indruk:
“Rachel was completely disinterested in who I was and what I did. Nothing could impress her. She’d hardly heard my music and didn’t like it all that much when she did. Rachel knows how to do it for me. No one else ever did before. Rachel’s something else.”
Andere bronnen vermelden echter dat Rachel op zoek was naar faam en dat Reeds roem een reden was waarom ze zich tot hem aangetrokken voelde. De twee gingen samen naar Reeds huis. Reed woonde destijds samen met een vriendinnetje, die uiteraard vreemd opkeek toen Reed thuiskwam met Rachel. Reed stelde aan de vrouwen voor om met zijn drieën seks te hebben. Zijn vriendin verliet toen meteen in woede het huis. Hoewel Rachel ook tegen het voorstel was, bleef ze. De twee begonnen snel daarna een relatie.
Rachel en Reed waren al snel onafscheidelijk. De twee wisselden elkaars kleding uit, waardoor Reed kon experimenteren met gender stereotyperingen en zijn eigen imago. Rachel ging overal met de rockster mee naar toe. Ook op tour, waar Rachel Reeds haar deed voor zijn optredens. Reed werd erg afhankelijk van Rachel. Toen hij in 1975 moest gaan toeren in Australië was het voor Rachel te laat om een visa aan te vragen. Reed miste haar zo erg, dat de twee met de telefoon naast hun oren gingen slapen zodat ze elkaars adem konden horen. Reed maakte maar één week van zijn toer in Nieuw Zeeland af, waarna hij de rest afzegde zodat hij terug naar Rachel kon gaan. In de herfst van 1976 benoemde Reed Rachel als zijn officiële toermanager, zodat zij hem kon vergezellen en verzorgen tijdens zijn dagen on the road. In New York woonde het stel samen aan East 52nd Street met hun twee dachshunds the Baron en the Duke. Later verhuisde Reed naar een apartment aan 53 Christopher Street, recht boven de Stonewall Inn, waar de Amerikaanse LHBTQIA+ beweging was begonnen in 1969. Rachel woonde hier met tussenpozen.
Vrienden en bekenden van het stel omschreven Rachel als een sterke, zelfverzekerde vrouw. Vriendelijk, ongedwongen, relaxed, en vooral lang, larger than life en beeldschoon. Rachel was tijdens hun relatie dan ook de onbetwiste muze van Reed. Een illustratie van de hand van David Edward Byrd, waarin Rachels gezicht reflecteert in Reeds Ray Ban aviator zonnebril, figureert aan de binnenkant van Reeds album Sally Can’t Dance uit 1974 – al beweert een vriendin van Rachel dat zij het zeker niet is. Het album Coney Island Baby uit 1976 kan onmiskenbaar een liefdesbrief aan Rachel worden genoemd. En op de cover van Reeds compilatiealbum Walk on the Wild Side: The Best of Lou Reed uit 1977 zijn een aantal foto’s te zien van Reed en Rachel.
Datzelfde jaar vierde het stel in Londen hun driejarige jubileum. In Maunkberry’s, een gay club vlakbij St James’ Park, gaven ze een groot feest, dat ze aftrapten met een champagnetoast en het aansnijden van een mochataart met drie lagen, waar op de zijkanten met glazuur was geschreven: ‘One layer for each year, hoping for many more’. Bovenop de taart stond een topper van hun intialen: LR. Velen aanwezigen zagen het feest als een symbolische huwelijksceremonie en er zouden ringen zijn uitgewisseld. Noch Rachel of Reed heeft zich er ooit over uitgelaten of dat de bedoeling was.
In 1977 ontstonden er echter problemen in de relatie tussen Reed en Rachel. Rachel wilde namelijk transitioneren met een geslachtsbevestigende operatie, maar Reed was hier fel op tegen. ‘Well why are you doing that? I love you because of the way you are,’ zou hij tijdens een ruzie over het onderwerp tegen Humphreys hebben gezegd. Rachel was al lange tijd genderfluïde is het gebruik van haar voornaamwoorden. Maar volgens vrienden en bekenden van het stel had er in 1977 geen misverstand meer over kunnen bestaan dat Rachel transgender was. Niet alleen droeg ze in de latere jaren van de relatie exclusief vrouwenkleding, ze was er vocaal in geweest dat ze haar eigen lichaam haatte. Reeds oppositie zou er zelfs voor hebben gezorgd dat Rachel suïcidale gedachten kreeg.
Hun tegenovergestelde posities ten opzichte van Rachels transitie leidde tot hun breuk in 1978. Rachel kwam in 1979 nog een keer langs bij een repetitie van Reed en zijn band om hem wat spullen te brengen die bij haar thuis lagen. Voor Reed en de zijnen was dat de laatste keer dat ze haar zagen.
UITWISSEN VAN QUEER GESCHIEDENIS (?)
In zowel een aflevering van de podcast One From the Vaults uit 2015 als een VICE artikel uit 2020, wordt Lou Reed zelf aangewezen als de belangrijkste reden waarom Rachel Humphreys uit de geschiedenis zou zijn gewist: ‘After he was done with her… Rachel ceased to exist in the eye of history.’ Vanuit historisch perspectief is dit een te simplistisch verwijt.
Reeds behandeling van Rachel tijdens hun relatie, in het bijzonder zijn tegenstand tegen haar transitie, is het belangrijkste argument voor deze hypothese. Hierdoor zou er sprake zijn geweest van ‘een trans-specifieke versie van een klassieke toxische dynamiek, waarbij de ene partner controle uitoefent over de ander door hem of haar te vertellen, [zoals] in dit geval, wat hij of zij met zijn of haar lichaam moet doen.’ Het doorlezen van de betere autobiografieën over Lour Reed, zoals Transformer: het verhaal van Lou Reed (1942-2013) uit 2015, laat zien dat Lou Reed over het algemeen genomen op iedereen om zich heen controle probeerde uit te oefenen. Al vanaf zijn tienerjaren toonde hij anti-sociale trekken richting zijn familie, vrienden, en de figuren van gezag in zijn leven, die hij psychologisch probeerde uit te spelen voor zijn eigen voordeel. Daar was Rachel ook anders dan de andere partners van Reed. Ze kon er namelijk behoorlijk goed tegen. Zo hard als Reed kon uitdelen, zo goed kon zij dat zelf ook.
Na de breuk met Rachel in 1978, vertelde Reed aan een interviewer:
“All the albums I put out after this are gonna be things I want to put out. No more bullshit, no more dyed-hair faggot junkie trip.”
Dit wordt gezien als een duidelijke poging van Reed om de periode met Rachel achter zich te laten en haar uit de geschiedenis te wissen. Wat niet in overweging wordt genomen, is dat Reed soortgelijke dingen zei over elk album dat hij tijdens zijn relatie met Rachel uitbracht. Met geen enkel album was hij lang tevreden en hij was continu op zoek naar een nieuw geluid en een bijbehorend imago. Reed voelde namelijk aan dat zijn platenmaatschappij hem in een hokje probeerde te plaatsen. Daar was hij heel erg tegen gekant. Vanaf het begin van zijn carrière was Reed altijd al experimenteel en subversief geweest. Waar de andere artiesten die op dezelfde manier waren begonnen in de jaren 1960 mainstream waren geworden, wilde hij dat koste wat het kost voorkomen.
Reeds drugsgebruik speelde hier zeker een rol bij. Toen Reed Rachel leerde kennen, was hij al zeker een decennium het middel speed aan het misbruiken. Langdurig gebruik van het middel kan ervoor zorgen dat de gebruiker diens begrip van identiteit geheel kwijtraakt. Reed werd er bovendien een nog misantropischer mens van. Toen zijn vriend en producent David Bowie hem zei dat hij clean moest worden, antwoordde Reed met een stomp in diens gezicht.
Dan is er laatstens nog het verwijt dat Reed het nooit meer publiekelijk over Rachel zou hebben na hun breuk en haar zo tot de vergetelheid heeft verdoemd. Bij dit verwijt komt de voor historici moeilijke lijn tussen publieke kennis en persoonlijke privacy aan bod. De lijn waar wij stervelingen die graag zoveel mogelijk willen weten over historische figuren aan de ene kant staan, met de betreffende historische figuren aan de andere kant die niet noodzakelijkerwijze willen dat wij alles van hen weten. Reed had het recht op en een drang naar persoonlijke privacy. De theorie dat hij Rachel zou hebben uitgewist houdt daar geen rekening mee. Welke bekendheid heeft het wel over een relatie uit het verleden? Hoe crue het ook klinkt, Reed had technisch gezien geen enkele verplichting om Rachels nalatenschap in leven te houden.
Op ironische wijze wist de theorie uit hoezeer Lou Reed een pionier was in het onder de mainstream aandacht brengen van populaire muziek over de LHBTQIA+ gemeenschap. Hij was een muziekartiest die al vanaf het begin van zijn carrière in de jaren 1960 de levens van de queer gemeenschap bezong. En dat deed hij zonder er doekjes om te winden. In tegenstelling tot andere artiesten van zijn tijd. Er wordt bijvoorbeeld nog steeds gespeculeerd dat het Beatles nummer You've Got to Hide Your Love Away uit 1965 mogelijk gaat over de verborgen homoseksualiteit van de manager van de band, Brian Epstein. John Lennon, die het nummer hoofdzakelijks schreef, heeft zich nooit over de inspiratie voor het lied uitgelaten. In 1969 schreef Reed het nummer Candy Says voor zijn band The Velvet Underground. Het liedje gaat over Candy Darling, een actrice en openlijk transgender vrouw. Hoewel The Rolling Stones Reed een aantal jaar voor waren met hun nummer Citadel uit 1967, waarin zij ook naar Darling verwijzen, ging Reed in zijn nummer een stapje verder. De zanger nam het personage van een vrouw aan om het lied te zingen en vertelde over Darlings persoonlijke ervaringen met gender disphoria: Candy says / I’ve come to hate my body. Dat was voor de jaren 1960 behoorlijk ongekend.
Lou Reed was dan ook geen vreemdeling voor de realiteit van LHBTQIA+-ers van zijn tijd. Vanaf zijn dertiende bemerkte Reed dat hij homoseksuele gevoelens had en hij zou zich uiteindelijk als biseksueel identificeren. Volgens Reed hadden zijn ouders hem in 1959 of 1960 geprobeerd te ‘behandelen’ tegen zijn geaardheid met elektroschocktherapie, een methode die hij als uitermate traumatisch heeft ervaren. Na Reeds overlijden in 2013, stelde zijn zus Merrill echter dat Lou in zijn tienerjaren psychologische klachten en bijkomende gedragsproblemen vertoonde. Hun ouders werden hiervoor bij een psycholoog als schuldigen aangewezen en werden bijna gedwongen om over te gaan tot de controversiële elektroschoktherapie.
Maar Reeds kijk op de LHBTQIA+gemeenschap was nog veel breder. Als lid en oprichter van The Velvet Underground was hij lange tijd een vast onderdeel van the Factory, de New Yorkse studio van kunstenaar Andy Warhol. Warhol was gekant tegen de heersende conservatieve sociale normen betreffende seks en seksualiteit. In zijn Factory konden zijn vrienden – een bont gezelschap van homoseksuele mannen, lesbische vrouwen, transgender mensen en dragqueens – de vrije liefde bedrijven. Reed was door hen gefascineerd.
Hoe hun levens er buiten the Factory uitzagen, beschreef Reed in zijn grootste en meest bekende hit Walk on the Wilde Side uit 1972. In dit liedje zingt hij over verschillende queer figuren en hun levens in New York. De meeste van hen zij gebaseerd op echte mensen die Reed kende uit the Factory.
Holly, die in het eerste refrein ‘plucked her eyebrows along the way/ Shaved her legs and then he was a she’, refereert naar Holly Woodlawn, een actrice die in meerdere van Andy Warhols experimentele films had gefigureerd. Op haar vijftiende ontvluchtte zij haar huis in Miami Florida wegens transfobie, waarna ze jarenlang op straat moest zien te overleven.
Candy Darling kon in dit liedje niet ontbreken en ze is het hoofdpersonage in het tweede refrein, omschreven als simpelweg Candy, die never lost her head / Even when she was giving head. Die regel kan op twee manieren worden geïnterpreteerd. Of Reed verwees hiermee naar de vrije seksuele moraal die hoog stond onder LHBTQIA+ers in the Factory. Of hij probeerde een grimmiger realiteit van transgender mensen te bezingen. Door hun genderidentiteit, konden veel transgender mensen in de jaren 1960 niet aan een reguliere baan komen. Velen van hen zagen geen andere optie dan zichzelf te onderhouden door middel van prostitutie.
Tenslotte is er het laatste refrein, waarin Jackie wordt omschreven, gebaseerd op Jackie Curtis. Curtis was gedurende diens leven genderfluïde en ging als zowel man als vrouw door het leven. Reed wist op meesterlijke wijze zowel Curtis’ heroïneverslaving als zijn obsessie met James Dean te verenigen door het gebruik van de woorden speeding en crashing. Deze verwijzen allebei naar het tragische overlijden van Dean, maar ook respectievelijk naar high zijn en weer heel snel sober worden van een high: Jackie is just speeding away/ Thought she was James Dean for a day/ Then I guess she had to crash/ Valium would’ve helped that bash.
Walk on the Wilde Side wordt gezien als een lofzang voor de vreemdelingen en buitenbeetjes van de maatschappij. Het album waarop het liedje verscheen, Transformer, waar ook de klassieker Perfect Day op stond, vestigde Lou Reed in 1972 als een soloartiest.
POTTER'S FIELD
Over Rachels leven ná Lou Reed weten we niet veel. Jeff Ross, een gitarist die midden jaren 1970 met Lou Reed samenwerkte, kwam Rachel jaren na de relatiebreuk met Reed nog een keer tegen op straat in New York. Zijn testament aan hun laatste ontmoeting herinnert ons eraan dat de Amerikaanse maatschappij, ondanks Reeds liedjes, transmensen nog steeds niet vriendelijk gezind was:
‘[She] looks pretty much the same except very gaunt … a very gaunt transvestite, and embarrassingly she told me she was [living] under the [West Side] Highway and homeless at the time. We chatted for a minute. We had a hug. I headed off, being very sad.'
Wat we met zekerheid weten is dat Rachel Humphreys op 30 januari 1990, op slechts 37-jarige leeftijd, is overleden in Saint Clare’s Hospital in Manhattan. Hoewel er niks met zekerheid bekend is over haar doodsoorzaak, bestaat er een mogelijkheid dat ze is overleden aan de gevolgen van AIDS. Het ziekenhuis waar ze overleed was namelijk gespecialiseerd in zorg aan AIDS-patiënten in de hoogtijdagen van de epidemie, die in de New Yorkse LHBTQIA+ gemeenschap een ware ravage aanrichtte. De laatste rustplek van Rachel bevestigt mogelijkerwijze haar noodlot nog iets meer.
Rachel Humphreys ligt begraven in Potter’s Field op Hart Island, een onbewoond eilandje ten oosten van de New Yorkse wijk the Bronx. Deze begraafplaats werd al sinds 1867 gebruikt om zeker een miljoen mensen te begraven wiens lichamen niet zijn geclaimd door nabestaanden. Hierbij moet je denken aan gevangenen van Rikers Island, maar ook aan slachtoffers van epidemieën. De recente COVID-19 pandemie vestigde de aandacht van veel New Yorkers weer op Hart Island toen er beelden op het internet circuleerden van hulpdiensten die er grote aantallen kisten tegelijkertijd ter aarde legden. Hart Island vervulde een zelfde soort rol tijdens de hoogtijdagen van de AIDS-epidemie in de jaren 1980 en 1990. De website van het Hart Island Project, waarmee kunstenares Melinda Hunt meer gezicht probeert te geven aan de mensen die er begraven liggen, vermeld Rachel Humphreys als een AIDS-slachtoffer. Ze ligt begraven is een massagraf dat geen markeersteen heeft. Als je het over uitwissing van geschiedenis wilt hebben.
Dat Lou Reed echt helemaal vrij was van Rachel na het einde van hun relatie kan niet gezegd worden. Zo werd Reed in 1982 door zijn gitarist Robert Quine geïnformeerd over het overlijden van de bekende rockcriticus Lester Bangs aan een drugoverdosis. Bangs was een vriend van Quine geweest, maar had zich in het verleden negatief uitgelaten over Rachel en diens genderidentiteit. Reed gaf toen volgen Quine een zeldzame erkenning van Rachels bestaan:
“‘[Lou said] 'That's too bad about your friend.' But then he launches into a forty-five minute attack on Lester," largely focusing on the way the writer had treated Rachel in the press: "Do you understand, Quine—this is a person I was close to. And he is calling her a creature and 'thing.'”
Ook zijn er in Reeds muziek nog sporen te vinden van zijn relatie met Rachel. In 1979 bracht hij het nummer Street Hassle uit, waarin hij verwijst naar hun breuk met de regels ‘Love has gone away, took the rings off my fingers / And there’s nothing left to say’
Vele jaren laten schreef Reed het nummer Halloween Parade, dat verscheen op het album New York uit 1989, een maatschappelijk betrokken conceptalbum dat grotendeels ging over de AIDS-epidemie in New York. Halloween Parade beschrijft op levendige wijze een jaarlijks evenement in Greenwich Village voor de queer gemeenschap. Het lied fungeert zowel als een viering van de sterke aanwezigheid van LHBTQIA+ers, maar dient ook als een elegie voor de vele afwezigen die er door de epidemie niet meer waren. Met de regels 'In the back of my mind I was afraid it might be true/ In the back of my mind I was afraid that they meant you’ leek Reed te beschrijven dat hij bang was dat ook Rachel was bezweken aan de ziekte.
Vervolgend met de regel You’ll never see those faces again. Net zo bewust van de LHBTQIA+ levens om hem heen was Lou Reed zich even bewust hoe wreed die konden worden uitgewist.
Bronnen:
Bockris, V. (2015). Transformer: het verhaal van Lou Reed (1942-2013). Kosmos, Londen, Groot-Brittannië.
Byers, C. ‘Rethinking New York’s “dark shadow”: managing the unclaimed dead on Hart Island, 1869 to the present day’. Architecture_MPS 23, 1 (2022): 1. pp 1-18.
Kern, H. (8 juli 2020). ‘The Story of Rachel Humphreys: Lou Reed’s Transgender Girlfriend.’ Medium. Geraadpleegd op 27 juni 2025 via https://medium.com/@hakern2003/the-story-of-rachel-humphreys-lou-reeds-transgender-girlfriend-7fb5dc837165
Kilgannon, C. (3 juli 2018). 'Dead of AIDS and Forgotten in Potter’s Field'. The New York Times. Geraadpleegd op 8 juli 2025 via https://www.nytimes.com/2018/07/03/nyregion/hart-island-aids-new-york.html
Levy, A. (26 juni 2023). ‘Lou Reed; Rachel Says’. Tidal. Geraadpleegd op 27 juni via https://tidal.com/magazine/article/lou-reed-lgbtq/1-91851
Onbekende auteur (3 november 2013). ‘Send this one out for Lou and Rachel: the trans girlfriend turned mystery meme’. Skip the Make Up. Geraadpleegd op 28 juni 2025 via http://skipthemakeup.blogspot.com/2013/11/send-this-one-out-for-lou-and-rachel.html?m=1
Page, M.M. (2015). ‘Whatever happened to Rachel?’. One From the Vaults Podcast. Geraadpleegd op 7 juli 2025 via https://soundcloud.com/onefromthevaultspodcast/oftv-1-whatever-happened-to-rachel-1
Raudon, S., ‘Huddled Masses: the shock of Hart Island, New York’. Human Remains and Violence, Volume 8, No. 1 (2022), pp. 84–101.
Theil, M. (11 september 2024). ‘Trump fan dragged for ridiculous claim that there were no trans people in the 70s – meet Rachel Humphreys’. Pink News. Geraadpleegd op 27 juni 2025 via https://www.thepinknews.com/2024/09/11/lou-reed-trans-girlfriend/
Walker, H. (7 mei 2020). ‘Lou Reed Dated a Trans Woman. That Doesn’t Mean He Treated Her Well.’ VICE. Geraadpleegd op 27 juni 2025 via https://www.vice.com/en/article/lou-reed-trans-girlfriend-rachel-humphreys-complicated-relationship/
Jasmijn Groot is genderhistorica. Ze publiceert artikelen voor onder andere Opzij en Winq en stelt haar expertise ter beschikking aan verschillende multimedia. Jasmijn studeerde Geschiedenis en Oudheidkunde aan de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit.
- ENGLISH BELOW -
On September 1, 2024, Mila Joy, a fervent supporter of Donald Trump and the Make America Great Again (MAGA) movement, posted on platform X: “Remember the 1970s and 1980s when no one was autistic, gluten intolerant, or transgender. So what happened?”Unsurprisingly, her claim was quickly debunked by other internet users. But one reply, by an X user named @TweetinDaniel, stood out: he posted a black-and-white photo with the caption “Lou Reed and his trans girlfriend Rachel Humphreys in the mid 70s.” Many fans responded that they knew a lot about Lou Reed’s life and work, but had never heard of Rachel Humphreys. Who was she? And why don’t we know her better?
Although rock music is often associated with heterosexuality and masculinity, many rock artists actually challenged and crossed the boundaries of those norms. Many experimented with gender expectations, for example by wearing women’s clothing and using makeup. Others openly came out as non-heterosexual. And quite a few were in relationships with transgender women.
David Bowie had relationships with Romy Haag and Amanda Lear—who also dated Brian Jones of The Rolling Stones and Bryan Ferry of Roxy Music. Michael Hutchence of INXS had an affair with April Ashley. And Lou Reed had a relationship with Rachel Humphreys.
Lou Reed and Rachel Humphreys met in 1973, at Club 82 in Manhattan’s East Village. Reed was already an established musician, having released several successful albums with The Velvet Underground, and by then was also finding solo success with his 1972 album Transformer. Rachel was a hairdresser originally from New Jersey. She was born on October 18, 1952, as the middle child of a Mexican-American mother with Chicana roots and a white father. She grew up in New Jersey and Texas. From a young age, Rachel identified as a girl—just like her sisters—and used both he/him and she/her pronouns. After high school, she attended cosmetology school in Bayonne, New Jersey, and then moved to New York.
Reed described their first encounter:
“It was in a late-night club in Greenwich Village. I’d been up for days as usual and everything was at that super-real, glowing stage. I walked in there and there was this amazing person, this incredible head, kind of vibrating out of it all. Rachel was wearing this amazing makeup and dress and I was obviously in a different world to anyone else in the place. Eventually I spoke and she came home with me.”
Rachel, according to Reed, wasn’t impressed by him:
“Rachel was completely disinterested in who I was and what I did. Nothing could impress her. She’d hardly heard my music and didn’t like it all that much when she did. Rachel knows how to do it for me. No one else ever did before. Rachel’s something else.”
Other sources claim, however, that Rachel was seeking fame, and that Reed’s celebrity was one of the reasons she was drawn to him.
They went to Reed’s home together. At the time, Reed was living with a girlfriend, who was understandably shocked when he came home with Rachel. Reed suggested the three of them have sex. His girlfriend stormed out in anger. Although Rachel was also opposed to the idea, she stayed. The two began a relationship shortly after.
Rachel and Reed soon became inseparable. They exchanged clothes, allowing Reed to experiment with gender stereotypes and his public image. Rachel accompanied him everywhere—even on tour, where she styled his hair before shows. Reed became very dependent on her. In 1975, when Reed had to tour in Australia, Rachel didn’t have time to get a visa and couldn’t accompany the singer. Reed missed her so much that they slept with the phone by their ears just to hear each other breathe. Reed canceled most of the tour after just one week in New Zealand to return home to her. In the fall of 1976, Reed officially named Rachel his tour manager so she could travel with him and take care of him on the road. In New York, they lived together on East 52nd Street with their two dachshunds, the Baron and the Duke. Later, they moved to an apartment at 53 Christopher Street, right above the Stonewall Inn, where the American LGBTQIA+ movement began in 1969. Rachel lived there intermittently.
Friends described Rachel as a strong, confident woman—friendly, easygoing, relaxed, tall, larger-than-life, and stunningly beautiful. During their relationship, Rachel was clearly Reed’s muse. An illustration by David Edward Byrd, in which Rachel’s face reflects in Reed’s Ray-Ban aviators, appears on the inside of Reed’s 1974 album Sally Can’t Dance—though a friend of Rachel claimed it’s not her. The 1976 album Coney Island Baby can undeniably be read as a love letter to Rachel. On the cover of Reed’s 1977 compilation album Walk on the Wild Side: The Best of Lou Reed, several photos of Reed and Rachel appear.
That same year, the couple celebrated their third anniversary in London. At Maunkberry’s, a gay club near St. James' Park, they threw a big party that began with a champagne toast and the cutting of a three-tier mocha cake, iced with the words: “One layer for each year, hoping for many more.” On top sat a cake topper with their initials: LR. Many attendees saw it as a symbolic wedding ceremony, and there were reportedly rings exchanged. Neither Rachel nor Reed ever commented on whether that was the intention.
Trouble began in 1977. Rachel wanted to transition through gender-affirming surgery, but Reed was fiercely against it. “Well why are you doing that? I love you because of the way you are,” he reportedly told Humphreys during an argument. Rachel had long been gender-fluid in her pronoun use. But by 1977, friends say there could be no doubt that she was a transgender woman. She exclusively wore women’s clothing in the later years of their relationship and was vocal about hating her body. Reed’s opposition may have even caused her suicidal thoughts.
Their opposing views on Rachel’s transition led to their breakup in 1978. Rachel visited one of Reed's band practice sessions in 1979 to return some belongings. That was the last time Reed or his friends saw her.
ERASURE OF QUEER HISTORY (?)
In a 2015 episode of the podcast One From the Vaults and a 2020 VICE article, Lou Reed is identified as the main reason Rachel Humphreys has been “erased” from history: “After he was done with her… Rachel ceased to exist in the eye of history.” From a historical standpoint, that claim is too simplistic.
Reed’s treatment of Rachel—especially his opposition to her transition—is the main argument for this theory. It is seen as a “trans-specific version of a classic toxic dynamic, in which one partner controls the other by telling them what they can or cannot do with their body.” But Reed had controlling tendencies toward everyone around him. Biographies like Transformer: The Story of Lou Reed (1942–2013) (2015) show that he was psychologically manipulative from a young age—toward family, friends, and figures of authority. Rachel was different from his other partners—she could take it. As harsh as Reed could be, she could match him.
After their breakup in 1978, Reed told an interviewer:
“All the albums I put out after this are gonna be things I want to put out. No more bullshit, no more dyed-hair faggot junkie trip.”
This is seen as a clear attempt by Reed to put his time with Rachel behind him and erase her from history. What is not taken into consideration here, is that Reed said similar things about every album he released during his relationship with Rachel. He was never satisfied with any of them for very long and he was constantly searching for a new sound and image. Reed felt that his record company was trying to pigeonhole him. He was very much against that. From the beginning of his career, Reed had always been experimental and subversive. Where other artists, who had started out in the 1960s like him, had become mainstream, he wanted to avoid that at all cost.
Reed's drug use certainly played a role in this. When Reed met Rachel, he had already been abusing speed for at least a decade. Long-term use of the drug can cause the user to lose all sense of identity. It also made Reed an even more misanthropic person. When his friend and producer David Bowie told him to get clean, Reed responded by punching him in the face.
Another accusation is that Reed never publicly spoke about Rachel again after their breakup, thereby condemning her to oblivion. This accusation touches on the difficult line for historians between public knowledge and personal privacy—the line where we, mere mortals, eager to know everything about historical figures, stand on one side, while those figures themselves are on the other, not necessarily wanting every part of their lives exposed. Reed had both the right to and the desire for personal privacy. The theory that he deliberately erased Rachel fails to take this into account. Which celebrity does publicly discuss past relationships? As harsh as it may sound, Reed was technically under no obligation to preserve Rachel’s legacy.
Ironically, the theory itself erases how much of a pioneer Lou Reed was in bringing popular music about the LGBTQIA+ community into the mainstream. From the beginning of his career in the 1960s, he sang about queer lives—and did so frankly, unlike many of his contemporaries. For example, there’s still speculation that the Beatles' 1965 song You’ve Got to Hide Your Love Away was about the secret homosexuality of the band’s manager, Brian Epstein. John Lennon, who primarily wrote the song, never commented on its inspiration. In 1969, Reed wrote Candy Says for his band The Velvet Underground. The song is about Candy Darling, an actress and openly transgender woman. Although The Rolling Stones had referenced Darling earlier in their 1967 song Citadel, Reed went a step further. He assumed the persona of a woman to sing the song and conveyed Darling’s personal experiences with gender dysphoria: Candy says / I’ve come to hate my body. That was virtually unheard of in the 1960s.
Lou Reed was certainly no stranger to the realities of LGBTQIA+ people in his time. From age thirteen, he realized he had homosexual feelings and would later identify as bisexual. According to Reed, his parents tried to "cure" his sexuality with electroshock therapy in 1959 or 1960, a method he described as extremely traumatic. After Reed’s death in 2013, however, his sister Merrill stated that Lou had psychological issues and behavioral problems as a teenager. Their parents were blamed for this by a psychologist and were basically forced into approving of applying the controversial therapy on their son.
But Reed’s view of the LGBTQIA+ community extended even further. As a member and founder of The Velvet Underground, he was long associated with the Factory, the New York studio of artist Andy Warhol. Warhol openly opposed the dominant conservative social norms surrounding sex and sexuality. In his Factory, his friends—a vibrant mix of gay men, lesbian women, transgender people, and drag queens—could engage in free love. Reed was fascinated by them.
He portrayed their lives outside of the Factory in his biggest and most well-known hit, Walk on the Wild Side (1972). In that song, he sings about several queer figures and their lives in New York—most of whom were based on real people Reed knew from the Factory.
Holly, in the first verse, who plucked her eyebrows along the way / Shaved her legs and then he was a she—refers to Holly Woodlawn, an actress who appeared in several of Warhol’s experimental films. At age fifteen, she fled her family home in Miami, Florida, due to transphobia, and had to survive for years on the streets.
Candy Darling is the subject of the second verse, referred to simply as Candy—never lost her head / Even when she was giving head. This line can be interpreted in two ways. Either Reed was referencing the open sexual morality common among LGBTQIA+ folks in the Factory, or he was describing a harsher reality: due to their gender identity, many transgender people in the 1960s could not find regular employment, and many had no choice but to turn to sex work.
Finally, there is the last verse, which features Jackie—based on Jackie Curtis. Curtis lived as gender-fluid, presenting as both male and female. Reed masterfully combined Curtis’s heroin addiction with an obsession with James Dean through the words speeding and crashing, which reference both Dean’s tragic death and the experience of getting high and coming down from a high: Jackie is just speeding away / Thought she was James Dean for a day / Then I guess she had to crash / Valium would’ve helped that bash.
Walk on the Wild Side is seen as a tribute to the misfits and outsiders of society. The album it appeared on, Transformer—which also included the classic Perfect Day—established Lou Reed as a solo artist in 1972.
POTTER'S FIELD
We don’t know much about Rachel’s life after Lou Reed. Jeff Ross, a guitarist who worked with Reed in the mid-1970s, ran into Rachel on the streets of New York years after the breakup. His account of their final encounter reminds us that, despite Reed’s songs, American society was still unkind to trans people:
“[She] looks pretty much the same except very gaunt... a very gaunt transvestite, and embarrassingly she told me she was [living] under the [West Side] Highway and homeless at the time. We chatted for a minute. We had a hug. I headed off, being very sad.”
What we know for certain is that Rachel Humphreys died on January 30, 1990, at just 37 years old, in Saint Clare’s Hospital in Manhattan. Although her exact cause of death is unknown, it’s possible she died of AIDS-related complications. The hospital where she died was known for caring for AIDS patients at the height of the epidemic, which devastated New York’s LGBTQIA+ community. Rachel’s final resting place may underscore her fate even more.
Rachel Humphreys is buried in Potter’s Field on Hart Island, an uninhabited island east of the Bronx. Since 1867, this cemetery has been used to bury over a million people whose bodies were unclaimed by relatives. These include prisoners from Rikers Island, as well as epidemic victims. During the COVID-19 pandemic, Hart Island once again drew public attention when images circulated online of mass burials carried out by city workers. It served a similar role during the height of the AIDS crisis in the 1980s and 1990s. The website of the Hart Island Project, created by artist Melinda Hunt to humanize those buried there, lists Rachel Humphreys as an AIDS victim. She lies in a mass grave with no headstone. If you want to talk about erasure from history—this is it.
Lou Reed was never truly free of Rachel, even after their relationship ended. In 1982, his guitarist Robert Quine informed him about the death of well-known rock critic Lester Bangs from a drug overdose. Bangs, a friend of Quine’s, had written negatively about Rachel and her gender identity. According to Quine, Reed offered a rare acknowledgment of Rachel’s existence:
“[Lou said] 'That's too bad about your friend.' But then he launches into a forty-five-minute attack on Lester,” largely focusing on how the writer had treated Rachel in the press: “Do you understand, Quine—this is a person I was close to. And he is calling her a creature and ‘thing.’”
There are also traces of Rachel in Reed’s music. In 1979, he released the song Street Hassle, which referenced their breakup with the lines: Love has gone away, took the rings off my fingers / And there’s nothing left to say.
Many years later, Reed wrote Halloween Parade, released on the 1989 album New York, a socially engaged concept album largely centered on the AIDS epidemic in the city. Halloween Parade vividly describes an annual queer community event in Greenwich Village. The song functions both as a celebration of LGBTQIA+ resilience and a lament for those who were no longer there. In the lines: In the back of my mind I was afraid it might be true / In the back of my mind I was afraid that they meant you, Reed seemed to admit he feared that Rachel too had succumbed to the disease.
He follows this with: You’ll never see those faces again. Just as aware as Reed was of the LGBTQIA+ lives around him, he was equally aware of how brutally those lives could be erased.
Sources:
Bockris, V. (2015). Transformer: het verhaal van Lou Reed (1942-2013). Kosmos, Londen, Groot-Brittannië.
Byers, C. ‘Rethinking New York’s “dark shadow”: managing the unclaimed dead on Hart Island, 1869 to the present day’. Architecture_MPS 23, 1 (2022): 1. pp 1-18.
Kern, H. (8 juli 2020). ‘The Story of Rachel Humphreys: Lou Reed’s Transgender Girlfriend.’ Medium. Geraadpleegd op 27 juni 2025 via https://medium.com/@hakern2003/the-story-of-rachel-humphreys-lou-reeds-transgender-girlfriend-7fb5dc837165
Kilgannon, C. (3 juli 2018). 'Dead of AIDS and Forgotten in Potter’s Field'. The New York Times. Geraadpleegd op 8 juli 2025 via https://www.nytimes.com/2018/07/03/nyregion/hart-island-aids-new-york.html
Levy, A. (26 juni 2023). ‘Lou Reed; Rachel Says’. Tidal. Geraadpleegd op 27 juni via https://tidal.com/magazine/article/lou-reed-lgbtq/1-91851
Onbekende auteur (3 november 2013). ‘Send this one out for Lou and Rachel: the trans girlfriend turned mystery meme’. Skip the Make Up. Geraadpleegd op 28 juni 2025 via http://skipthemakeup.blogspot.com/2013/11/send-this-one-out-for-lou-and-rachel.html?m=1
Page, M.M. (2015). ‘Whatever happened to Rachel?’. One From the Vaults Podcast. Geraadpleegd op 7 juli 2025 via https://soundcloud.com/onefromthevaultspodcast/oftv-1-whatever-happened-to-rachel-1
Raudon, S., ‘Huddled Masses: the shock of Hart Island, New York’. Human Remains and Violence, Volume 8, No. 1 (2022), pp. 84–101.
Theil, M. (11 september 2024). ‘Trump fan dragged for ridiculous claim that there were no trans people in the 70s – meet Rachel Humphreys’. Pink News. Geraadpleegd op 27 juni 2025 via https://www.thepinknews.com/2024/09/11/lou-reed-trans-girlfriend/
Walker, H. (7 mei 2020). ‘Lou Reed Dated a Trans Woman. That Doesn’t Mean He Treated Her Well.’ VICE. Geraadpleegd op 27 juni 2025 via https://www.vice.com/en/article/lou-reed-trans-girlfriend-rachel-humphreys-complicated-relationship/
Jasmijn Groot is a gender historian. She publishes articles for, among others, Opzij and Winq, and offers her expertise to various multimedia platforms. Jasmijn studied History and Classical Studies at the University of Amsterdam and the VU University.
Opmerkingen