HISTORICAL
WOMEN
PROJECT
In 'Roze Reuzen' kunnen we luisteren naar 5 mensen die geïnterviewd worden door Mark Bergsma. Het is een vervolg op een serie artikelen in 'Winq', een Nederlands queer magazine, waarin oudere mensen uit de queer gemeenschap hun verhalen vertelden. Ze speelden allemaal een belangrijke rol in de LHBTQIA+ emancipatie in Nederland. Nu kunnen we de stemmen van deze legendes ook echt horen.
In vijf afleveringen laat Mark de luisteraar kennismaken met Maaike Meijer, Twie Tjoa, Lionel Jokhoe, Corine van Dun en Marty van Kerkhof. Allemaal mensen die hun eigen worstelingen hadden, maar desondanks probeerden het leven van andere LHBTQIA+ mensen ook beter te maken. Nu zijn ze allemaal op hogere leeftijd en willen ze graag hun verhaal vertellen en daarbij begeleid worden door Mark. Hij klinkt als een geduldige kleinzoon die zijn queer grootouders helpt om over hun leven te praten. Als de geïnterviewden in details verdwalen, leidt hij ze vriendelijk terug naar het oorspronkelijke verhaal.
Ze praten over hun jeugd, over hun seksualiteit of identiteit, hun activisme en alles wat daar tussenin gebeurt. Over werk, liefde en het gewone leven. Tegenwoordig voelt het soms nog steeds moeilijk om openlijk queer te zijn. Er zijn niet alleen veel meningen, maar het kan ook ronduit gevaarlijk zijn. Geweld tegen LHBTQIA+ers vindt nog steeds plaats. Maar door de verhalen van de geïnterviewden te horen, realiseerde ik me dat, ook al is het zwaar, je nog steeds een geweldig leven kunt hebben. En dat elke vorm van activisme kan helpen om de wereld een beetje beter te maken.
De podcast werd gelanceerd tijdens Queer History Month, tegelijkertijd met een expositie in Amsterdam, waar je meer te weten kunt komen over de LHBTQ-geschiedenis in Nederland. Het is een deel van de geschiedenis dat vaak over het hoofd wordt gezien en, wanneer er al over verteld wordt, gaat dat meestal over het negatieve. Maar deze podcast en deze ongelooflijke mensen laten ons zien dat er zoveel meer is om te vertellen en om trots op te zijn.
⭐⭐⭐⭐
- Rosa den Oudsten -
Mark Bergsma als kleinzoon die zijn queer grootouders hun verhaal laat vertellen
ROZE REUZEN
het boek laat een totaal andere Elizabeth Stuart zien dan aan ons is overgeleverd
DE HARTENKONINGIN
We hebben het hier over een echte aanrader! De biografie over Elizabeth Stuart (1596-1662), ook bekend als de Winterkoningin omdat ze één jaar lang koningin van Bohemen is geweest. De titel van het boek refereert aan een andere contemporaine bijnaam: 'de Hartenkoningin'. Het boek is geschreven door Nadine Akkerman op basis van een jarenlange zoektocht en studie van primaire bronnen. zoals brieven.
Helaas komt het dikwijls voor dat biografieën over vrouwen meer over de mannen gaan dan over de vrouw zelf. Als voorbeeld kun je dat lezen (als tragikomisch vermaak) in een recent uitgegeven biografie over Wilhelmina van Pruisen ('Oranjeprinses op drift'). 'De Hartenkoningin' is een ander staaltje geschiedschrijving, gebaseerd op bijna uitsluitend de brieven of logboeken van Elizabeth zelf. Primaire bronnen! Daar houden wij van.
Het boek laat dan ook een totaal andere Elizabeth Stuart zien dan is overgeleverd. Akkerman legt uit hoe hardnekkige vooroordelen de wereld in zijn geholpen en onderbouwt dat vaak het tegendeel waar is. Een goed voorbeeld is het vooroordeel dat ze meer van
haar aapjes dan van haar kinderen zou hebben
gehouden. Door het boek heen verklaart Akkerman historische gebeurtenissen op basis van deze bronnen en als er geen eenduidige verklaring is legt ze altijd meerdere opties open. Waar voorheen speculaties en vooroordelen werden gebruikt als verklaring, is er nu dus ruimte voor onderbouwing dankzij haar onderzoek.
Het kan voorkomen dat de lezer die niet goed thuis is in Britse geschiedenis moeite heeft om in het boek te komen. Wellicht was meer achtergrondinformatie over de familie Stuart een prettige manier om het boek te beginnen. Ook een stamboom mist, wat toch erg handig is om alle familiebanden te begrijpen.
Toch ga je al lezend van Elizabeth houden. Er zit bewondering in de tekst, vaak ondersteund door contemporaine lofredes van verschillende dichters. En die bewondering is zeker niet misplaatst voor een persoon als Elizabeth waar we nu eindelijk een volledige biografie over beschikken. Dit maakt het boek echt een lust om te lezen.
⭐⭐⭐⭐⭐
- Sebastiaan Coops -
Recent is 'Scoop' door Netflix uitgebracht, een verfilming van de totstandkoming van het Newsnight interview van BBC News dat plaatsvond met prins Andrew in 2019 over zijn relatie met Jeffrey Epstein. De film begint naar mijn idee erg sterk met de jonge fotograaf (Connor Swindells) die in 2010 in New York foto’s moet maken van prins Andrew en Jeffrey Epstein samen. Op deze manier word je als kijker direct in het verhaal gezogen.
Ik heb het daadwerkelijke interview ook gekeken en ik moet zeggen dat de gelijkenis groot is en dat de hoogtepunten goed zijn uitgekozen. Sommigen noemen het optreden van Gillian Anderson als Emily Maitlis “Tatcheresque”, maar dat vind ik onterecht. Zij brengt het personage natuurgetrouw in beeld, terwijl het juist Rufus Sewell is die prins Andrew neerzet als een karikatuur – meer creepy gemaakt dan de echte. Het enorme make up proces waar de acteur doorheen moest helpt daarbij ook niet.
Wat ik daarnaast minder vind aan Scoop is de focus op Sam McAlister (Billie Piper). Zij wordt geschetst als een vrouw die haar eigen plan trekt, maar uiteindelijk ‘she gets the job done’. Een vermoeiend typetje dat we al vaker hebben gezien. Door haar enorme toewijding aan werk verliest zij ook aandacht voor haar zoontje, maar deze verhaallijn wordt al snel losgelaten. Ik denk dat het punt hiervan was om te laten zien dat Sam offers moest brengen, maar dit kwam niet lekker uit de verf.
Ondanks deze minpunten ben ik positief over Scoop. Veelgehoorde kritiek is dat de BBC hiermee veren in de reet gestoken krijgt, maar ik denk dat het goed is om blijvend aandacht te vragen voor dit lang genegeerde misbruik van minderjarige meisjes en dat degenen die daar de schijnwerper op hebben gezet geprezen worden.
⭐⭐⭐
- Juliëtte Ronteltap -
terechte lof voor degenen die licht worpen op het misbruik van minderjarige meisjes
SCOOP
Misschien was het Ronan Farrows connectie met zijn beroemde moeder Mia Farrow of zijn sekse, waardoor we soms vergeten dat hij niet de enige was die het Weinstein-schandaal in 2017 aan het licht bracht. De journalisten Jodi Kantor en Megan Twohey van de New York Times, die niet wisten dat Farrow onderzoek deed naar het gedrag van Weinstein, waren in staat om afzonderlijk de waarheid over de inmiddels beruchte producent aan het licht te brengen. Hun artikel 'Harvey Weinstein Paid Off Sexual Harassment Accusers for Decades' werd gepubliceerd op 14 oktober 2017, waarvoor ze een Pullitzer Prize wonnen, die ze deelden met Ronan Farrow. Net als hem brachten ze in september 2019 een behind-the-scenes boek uit over hun avontuur, 'She Said'. Alleen van hun boek is nu een film gemaakt.
Nadat ze tips hebben gekregen van Rose McGowan, Ashley Judd en Gwyneth Paltrow, over het misbruik
dat ze hebben geleden door toedoen van Harvey Weinstein, schakelt journaliste Jodi Kantor (Zoe Kazan) collega Megan Twohey (Carey Mulligan) in om
op zoek te gaan naar verdere bronnen. Terwijl ze vrouwelijke ex-medewerkers van Weinstein vinden, wordt de enorme omvang van zijn seksuele wangedrag steeds duidelijker: het gaat vele tientallen jaren terug, was gericht op actrices en medewerkers van zijn bedrijf Miramax, wiens carrières van hem afhingen, en hij hield het allemaal in de doofpot met een sterk juridisch team en talloze NDA's.
'She Said' geeft kijkers een duidelijk inzicht in het journalistieke werk van Kantor en Twohey, de talloze misdaden die Weinstein heeft gepleegd en hoe zijn macht als Hollywood-magnaat hem lange tijd beschermde. Maar ondanks Weinsteins pesterijen tegen de New York Times om het artikel te laten vallen, is er weinig spanning, verrassing of schok. Farrow sprak in zijn boek 'Cath & Kill' over het feit dat hij werd gevolgd, opgejaagd en lastiggevallen door Weinstein en de zijnen, wat toch echt als een veel spannendere film klinkt.
⭐⭐⭐
- Jasmijn Groot -
In een fictieve Midden-Europese natiestaat, regeert een steeds paranoïder en narcistischer wordende kanselier (Kate Winslet) haar volk als een dictator, sinds ze haar capabele en redelijke, maar saaie voorganger omver heeft geworpen. Een nieuw personeelslid (Matthias Schoenaerts) wint al snel haar gunst als hij zijn toewijding aan haar toont. Hun steeds hechter wordende relatie, die symbool staat voor de haat-liefdeverhouding tussen tirannieke macht en blinde afgoderij, versterkt het vertrouwen van de kanselier, maar gaat ten koste van het land.
'The Regime' is zowel een satire als een dramatisering van de hysterische aard van extremistische politiek. Het verhaal heeft geen overkoepelende, diepere betekenis, wat voor sommige kijkers teleurstellend kan zijn, en het soms manische karakter kan voor sommigen te grillig zijn. Het doel is echter gewoon om te entertainen, vooral door extreem links en rechts belachelijk te maken. De kanselier van Kate Winslet vertoont veel trekjes van de grote despoten uit het verleden en het heden: Marie-Antoinette, Trump, Thatcher, Poetin, Kim, Stalin, noem ze maar op.
Net als deze voorbeelden uit het echte leven is ze doodsbang voor de meest absurde dingen, spreekt ze
met een raar accent, haalt ze uit in woede tegen iedereen om haar heen, gedraagt ze zich arrogant en ijdel, heeft ze onvoorwaardelijke liefde nodig van iedereen van wie ze het kan krijgen, gelooft ze dat ze die heeft, terwijl ze veel van haar onderdanen veracht - om nog maar te zwijgen van haar rare daddy issues, haar gearrangeerde huwelijk en haar behoefte om zich voor te doen als moeder met een kind dat in de verste verte niet van haar is. Er zijn talloze verwijzingen naar huidige en vroegere politieke zaken die het publiek zal herkennen, aan het denken zal zetten en zal doen giechelen. 'The Regime' laat politiek er echt uitzien als een belachelijke onderneming, zonder de realiteit uit het oog te verliezen.
Velen over de hele wereld zouden Winslet graag weer samen zien met haar vriend Di Caprio. Wij zeggen: vergeet Leo! Wij willen meer samenwerkingen tussen Matthias Schoenaerts en Kate Winslet - die in 2014 samen de hoofdrol speelden in de Alan Rickman-film 'A Little Chaos'! We zijn ervan overtuigd dat dit boeiende paar veel plezier heeft gehad op de set, en het is hun chemie op het scherm die je aantrekt en verslaafd maakt aan de serie.
⭐⭐⭐
- Jasmijn Groot -
vergeet Leo! meer samenwerkingen tussen Matthias Schoenaerts en Kate Winslet
THE REGIME
De nieuwe televisieserie 'Mary & George' vertelt het verhaal van een onderdrukte vrouw die haar zoon gebruikt om de gunst van de koning te winnen en via verschillende listen titels en rijkdom voor hen beiden te verwerven.
Het verhaal begint met de scène waarin Mary (Julianne Moore) haar tweede zoon George (Nicholas Galitzine) lijkt af te wijzen: "Misschien had ik je op de grond moeten laten rotten. Later blijkt dat ze er verstandig aan heeft gedaan hem te houden, omdat hij haar kan helpen te krijgen wat ze wil als "eye candy" voor de koning (Tony Curran).
In flashbacks zie je hoe George's vader zijn moeder mishandelde. Naar mijn mening legitimeert dit echter op geen enkele manier de manier waarop ze zich vervolgens gedraagt tegenover haar kinderen. Mary wordt neergezet als een onafhankelijke, vrijgevochten vrouw, maar in werkelijkheid zet ze de geweldsspiraal alleen maar voort. Ook gaat het personage niet veel dieper dan haar capriolen. Helaas geldt dit ook voor haar zoon George, die zich bij haar aansluit en de genegenheid van de koning wint. Zelfs als hij zich later weet los te maken van zijn moeder, heeft hij uiteindelijk haar hulp nodig om te overleven.
Behalve dat de personages weinig diepgang hebben, is er nog een probleem met de serie. Binnen een half uur na het kijken weet je van bijna elk personage wat hun seksuele voorkeur is. Nu is het waar dat van Koning James I historisch bekend is dat hij mannelijke minnaars had, maar in deze serie wordt het openlijk geaccepteerd, zijn affecties worden getoond in het bijzijn van het hof en zelfs Mary begint een lesbische relatie met een prostituee - waar mensen niet al te veel aan lijken te denken. Dit lijkt me niet accuraat, maar leuk om het verleden te queeren voor ons vermaak.
Waar ik de serie wel mee wil complimenteren zijn de prachtige settings, kostuums en aandacht voor detail. Ook wordt er in de laatste paar afleveringen wat meer aandacht besteed aan de intriges aan het hof, in plaats van alleen aan de excessen (de minnaars van de koning worden beschreven als "sperma-slurpers" enzovoort). Daarnaast verdient het acteerwerk van Tony Curran lof voor de manier waarop hij het grillige gedrag van de koning neerzet. Deze positieve punten kunnen de serie voor mij echter niet redden. Het is te op de neus en niet wat het had kunnen zijn.
⭐⭐
- Juliëtte Ronteltap -
In 'Kapitalisme is seksisme' beschrijft Doortje Smithuijsen de situatie van vrouwelijke dertigers. Het is een pamflet wat fijn is om te lezen, je absoluut aan het denken zet en je in tweestrijd zet tussen erkenning en afkeer.
Smithuijsen begint haar verhaal in een yogaklasje aan de Prinsengracht in Amsterdam, iets waarmee ik mijzelf echt helemaal niet kan identificeren. Maar gaandeweg, zijn er steeds meer punten van (h)erkenning. Vooral de frustraties die ik de afgelopen jaren vaak heb besproken met mijn vriendinnen van begin 30 spreken mij als lezeres aan.
De titel mag dan wel erg opstandig zijn, de tekst is als een warme en goed onderbouwde deken, die veel vertelt over zaken waar moderne jonge vrouwen zich in zullen herkennen - of ze nou single, getrouwd, moeder of alleenstaand zijn. Dit pamflet is een absolute aanrader voor iedere vrouw die zich afvraagt waarom we toch altijd vastlopen in oude rolpatronen en of er misschien toch meer is in het leven.
Doortje vertelt haar verhaal vanuit haar eigen oogpunt, de dames van de welvarendere klassen. Maar ondanks dat is ze zeker op de hoogte wat de gevolgen zijn van het kapitalistische systeem voor de lagere klassen. Zo kaart ze heel duidelijk aan dat door te proberen te voldoen aan alle eisen die haar klasse voelt, problemen worden neergelegd bij de minder bedeelden, zoals bij de opvang en de interieurverzorgsters, die slecht betaald worden en vaak ook vrouwen zijn.
Zelf ben ik niet welvarend, heb ik mijn havo afgerond, heb ik altijd gewerkt en kom ik uit een arbeidersgezin. Maar ik kon me nog steeds herkennen in Smithuijsens verhaal. Ze zal niet rekening kunnen houden met iedere vrouw in haar verhaal, maar dat is de uitdaging van het feminisme: om toch ook te luisteren naar alle verhalen en alle worstelingen waar vrouwen tegenaan lopen. Het probleem ligt namelijk niet bij een groep vrouwen of alle vrouwen, maar bij het systeem dat niet werkt. Niet voor vrouwen, maar ook niet voor mannen.
⭐⭐⭐⭐
- Rosa den Oudsten -
een fijn te lezen pamflet dat je in tweestrijd brengt tussen erkenning en afkeer
KAPITALISME IS SEKSISME
schuddebuiken van het lachen tot je piest in je door stront bevlekte ondergoed
WICKED LITTLE LETTERS
Wanneer de geschiedenis van de vrouw voor ons verloren is gegaan, decennia later door een historicus wordt herontdekt, tot een boek wordt verwerkt, dat vervolgens de interesse van een filmmaker wekt, dan hoeft het eindproduct niet per se stil te staan bij de tragedies die het vrouw-zijn in het verleden met zich meebracht. Vooral niet als het onderwerp zo verdomd hilarisch is als in 'Wicked Little Letters'.
Christopher Hilliard, een geschiedenisprofessor aan de Universiteit van Sidney in Australië, publiceerde zijn boek 'The Littlehampton Libels' in 2018, over een totaal uit de hand gelopen burenruzie uit de jaren 1920. Edith Swan uit Littlehampton begon brieven te ontvangen waarin ze werd uitgescholden voor "een oude koe", "een hoer" en haar familie voor "een vieze dronken bende".
Swan verdacht meteen haar buurvrouw Rose Gooding, van wie niet alleen bekend was dat ze een opvliegend karakter had, maar die ook net bezoek had gehad van
de National Society for the Prevention of Cruelty to Children (NSPCC), van wie zij op haar beurt dacht dat die getipt waren door Swan. Rose Gooding werd beschuldigd van smaad en naar de gevangenis gestuurd, voordat het bewijs tegen haar grondig was onderzocht. Als moeder van een buitenechtelijk kind, die vaak vloekte, was Rose meteen schuldig in de ogen van het publiek. Vooral in vergelijking met de respectabele en godvrezende Edith Swan.
Hilliards interessante boodschappen over klasse, taal
en de samenleving na de Eerste Wereldoorlog hebben deze film niet gehaald. In plaats daarvan heeft regisseur Thea Sharrock de focus gericht op de
gekheid waar vrouwen mee te maken hadden in een door mannen gedomineerde wereld en laat je er hardop om lachen. Met optredens van een cast vol sterren, waaronder Olivia Colman (Swan), Jessie Buckley (Gooding), Anjana Vasan, Joanna Scanlan en Eileen Atkins, zal 'Wicked Little Letters' je in je vieze, met stront doordrenkte onderbroek laten plassen.
⭐⭐⭐
- Jasmijn Groot -
Wat is feminisme precies? Is het alleen voor vrouwen? Of zouden mannen er ook baat bij hebben? En hoe zit het met andere wezens? Filosoof Frank Meester filosofeert over deze en andere vragen in zijn boek 'Feminisme voor mannen en andere wezens: een handreiking'.
Als een echte filosoof verdiept Meester zich in de vele mogelijke betekenissen van het begrip: hoe anderen het hebben gedefinieerd, hoe hij het definieert; hoe velen erover hebben gediscussieerd, evenals de vele manieren waarop mensen denken dat het succesvol zou worden toegepast in het dagelijks leven. In welke opzichten het geslaagd is. En op welke manieren (nog) niet. Het boek van Meester is niet alleen een zeer praktische gids, de auteur laat de lezer ook kennismaken met veel grote denkers en haalt een breed scala aan wetenschappers en stukjes populaire cultuur aan om zijn punt te maken waarom feminisme een goede zaak zou zijn voor alle mannen. En andere wezens - feminisme gaat tenslotte over gelijkheid van wezens, dus waarom zouden we niet opkomen voor
degenen die we verbaal niet kunnen begrijpen, maar die we vanuit een positie van superioriteit hebben neergetrapt, zoals dieren.
In de titel staat dat dit boek bedoeld is als handreiking. Wat bedoelt Meesters daarmee? Zijn woorden schuren, schertsen, duwen je naar de rand en weer terug naar de kern. Er zullen passages komen waar je het hartgrondig met hem eens bent, en ook passages waar je het volstrekt mee oneens bent. Ze geven je een handreiking om alle opties en mogelijkheden van het feminisme helder te zien. Maar het belangrijkste is dat ze je aanmoedigen om de discussie aan te gaan. Met de trend van tradwives en mannelijke types die agressief in hun podcastmicrofoons schreeuwen en die allemaal misbruik maken van de betekenis van feminisme, is er meer discussie nodig. En oh, wat zou het leuk zijn om na het lezen van zijn boek met Frank Meester zelf over feminisme te discussiëren!
⭐⭐⭐⭐
- Jasmijn Groot -
dit boek haalt je over om het feminisme te bediscussiëren met wie dan ook
FEMINISME VOOR MANNEN
EN ANDERE WEZENS
wat is er mis met zwarte mensen? niks, ze dragen alleen sinds het begin een stempel
STAMPED FROM THE BEGINNING
"Wat is er mis met zwarte mensen?" Het is de eerste vraag die wordt gesteld in de nieuwe Netflix-documentaire 'Stamped from the Beginning', gebaseerd op het gelijknamige boek van Ibram X Kendi, een professor in African American Studies en een van de vertellers in deze productie. "Wat is er mis met zwarte mensen?" Terwijl het verhaal van de documentaire zich ontrafelt, leggen Kendi en andere experts uit dat er niets mis is met zwarte mensen zelf. Ze dragen al sinds het begin een stempel
'Stamped from the Beginning' vertelt over de oorsprong van de mythe van een blank ras dat superieur is aan een inferieur zwart ras, en de hardnekkigheid ervan door de Amerikaanse geschiedenis heen, tot op de dag van vandaag. Onderweg breekt de documentaire met meerdere andere mythen die daaruit zijn voortgekomen, zoals blanke abolitionisten die nog steeds sterk geloofden dat ze superieur waren aan zwarte mensen, de mythe van de zwarte mannelijke crimineel en van de zwarte vrouwelijke Jezebel. De vrouwelijke ervaring van Amerikaanse slavernij en racisme wordt sterk
gecentraliseerd door de sprekers, die bijna uitsluitend vrouwen zijn, en door historische voorbeelden, zoals Harriet Jacobs en Ida B. Wells. Onze historische vrouw van de week, Philis Wheatly, is prominent aanwezig, net als Maya Angelou, wiens verhaal we een paar jaar geleden vertelden, en pioniers, zoals Angela Davis en Amanda Gorman, zijn er ook. De documentaire maakt gebruik van prachtige animaties die de dunne lijn verkennen tussen zwarte mensen die te maken hebben met geïnstitutionaliseerd racisme uit de begintijd van de koloniale Verenigde Staten, en hun algemene gevoel van eigenwaarde, evenals hun schoonheid en trots op hun zwartheid.
Soms neigt de documentaire te veel naar links en verliest het zijn historisch perspectief. De sprekers zijn echter niet alleen academici, maar ook activisten. En na het zien van 'Stamped from the Beginning' zul je niet kunnen ontkennen dat dit onderwerp vandaag de dag nog steeds activisme nodig heeft.
⭐⭐⭐⭐
- Jasmijn Groot -
Toen ik de trailer voor de nieuwe 'The Color Purple' film online zag, waarin duidelijk werd dat de nieuwe versie zang en dans zou bevatten, vroeg ik me meteen af: "'The Color Purple' en musical, gaan die wel goed samen?" Ik was erg sceptisch, tot ik in mijn bioscoopstoel zat en de film ging beginnen. Natuurlijk speelde mijn liefde voor de verfilming uit 1985 met Whoopi Goldberg, Margaret Avery, Oprah Winfrey en Danny Glover een rol in mijn scepsis. Welke verfilming kon de versie verslaan met die ontroerende scène waarin de fenomenale Goldberg als Celie de naam van haar lang vervreemde zus uit volle borst schreeuwt voordat ze haar weer in haar armen sluit?
Nou, niets, concludeerde ik, nadat het bijna twee uur durende debacle dat 'The Color Purple' versie 2024 is voorbij was. Maar niet om de redenen die ik had verwacht.
Ik had gedacht dat het trieste verhaal van Celie, een arme Afro-Amerikaanse vrouw van het platteland van Georgia, die gedwongen wordt haar kinderen af te staan, uitgehuwelijkt wordt aan een bruut van een man en gescheiden wordt van haar geliefde zus, te somber zou zijn om in het musicalgenre te passen. Maar dat is niet wat er mis is. Het is de lengte van deze nieuwe versie die veel te kort is om de spanningen en emoties op te bouwen die zo centraal staan in het verhaal, terwijl de liedjes niet sterk genoeg zijn om iets toe te voegen aan de hoogte- en dieptepunten van de benarde situatie van de vrouwelijke hoofdpersonages. Slechts een of twee scènes zullen je hart sneller doen kloppen.
Schrijfster Alice Walker was niet blij met de filmversie uit 1985. Ik kan me alleen maar voorstellen wat ze van deze versie vindt.
⭐⭐
- Jasmijn Groot -
het is jammer dat deze film niet meer aandacht heeft gehad, want hij is heel herkenbaar
ARE YOU THERE GOD?
IT'S ME, MARGARET
Judy Blume's kinderboek 'Are You There God? It's Me Margaret' is een klassieker in het Amerikaanse lexicon. Na meer dan vijftig jaar is het boek eindelijk verfilmd. Het verhaal volgt de 11-jarige Margaret Simon (Abby Ryder Fortson), die wat het meest bewogen jaar van haar jonge leven lijkt te worden, meemaakt. Haar vader Herb (Benny Safdie) heeft promotie gekregen, wat hem en Margarets lieve, goedhartige moeder Barbara (Rachel McAdams) ertoe aanzet om het jonge gezin te verhuizen van het bruisende New York City naar de buitenwijken van New Jersey, waarbij ze de liefhebbende oma Sylvia (Kathy Bates) achterlaten. Margaret maakt snel nieuwe vrienden met wie ze een geheime club begint en ervaringen uitwisselt over verliefdheden, borstomvangvergrotende maten en menstruaties. En ze maakt een religieuze zelfontdekkingsreis. Margarets vader is joods en haar moeder christelijk. De laatste heeft geen contact met haar ouders vanwege hun interreligieuze huwelijk.
Margaret wordt buiten de religieuze tradities van haar ouders gehouden, zodat ze zelf een keuze kan maken als ze volwassen is. Het komt allemaal tot een hoogtepunt wanneer Barbara's ouders besluiten op bezoek te komen. Het is absoluut jammer dat deze film niet meer aandacht heeft gekregen in Nederland, want het is zo'n relatable feel good movie voor vrouwen van elke leeftijd. Het bidden voor de menstruatie, het allemaal verliefd zijn op dezelfde jongen, het opscheppen over de veranderingen die je lichaam doormaakt, maar er in werkelijkheid best bang voor zijn, maar ook de teleurstellingen over de volwassenen in je leven. Het zijn allemaal herkenbare nietjes voor elke vrouw die door de puberteit is gegaan. Ik weet zeker dat als ik dit aan mijn moeder laat zien, die in 1970 ongeveer zo oud was als Margaret, ze waarschijnlijk zou zeggen: "oh ja, ik weet nog dat ik met je oma naar het winkelcentrum ging voor mijn eerste beha."
⭐⭐⭐
- Jasmijn Groot -
In de herziene editie van 'Feminisme is voor iedereen' nodigt Bell hooks je uit om na te denken over het belang van feminisme op persoonlijk en systemisch niveau. Ik heb de Engelse editie een paar jaar geleden gekocht toen ik begon met mijn feministische boekenclub. Onlangs was de Nederlandse uitgever zo vriendelijk om me deze prachtige vertaling te sturen.
Dit boek is eigenlijk een inleiding in feminisme voor dummies. Het presenteert feminisme niet als een 'anti-man' beweging, maar als een strijd om een einde te maken aan seksistische systemen van onderdrukking. hooks deelt fragmenten van haar persoonlijke reis als feministe en radicale denker in dit zeer toegankelijke
boek. Ze verrijkt ons feministisch begrip door rekening te houden met een intersectionele benadering. Het begrijpen van systemen van onderdrukking zoals kapitalisme, kolonialisme en patriarchaat,
is van vitaal belang om de feministische beweging van vandaag te begrijpen. Het boek behandelt onderwerpen als seksualiteit, werkende vrouwen, reproductieve rechten, liefde en kinderopvang en is verrassend beknopt, maar toch compleet.
Wat Bell hooks tot een buitengewone denker maakt, is
haar vermogen om kritisch te reflecteren op haar eigen
groeiproces als zwarte feministe en tegelijkertijd de cirkel rond te maken: feminisme is van vitaal belang voor ons allemaal. Bij het herlezen realiseerde ik me hoe ver ik persoonlijk ben gekomen in mijn feministische denken. Fans zullen de link zien met haar andere klassieker 'alles over liefde': het beoefenen van feminisme is de enige manier waarop we ooit zullen kunnen liefhebben in gelijkwaardige relaties. Haar werk is een uitnodiging om je denken te verdiepen en je horizon te verbreden.
Ondertussen weet ik niet zeker of iemand dit boek, dat op het eerste gezicht 'niche' is, zou oppakken als hij of zij niet al geïnteresseerd is in feminisme, maar ik hoop echt dat haar korte stukjes over de verschillende gezichten van feminisme een publiek buiten onze kleine feministische bubbel zullen bereiken. Koop het in je plaatselijke boekhandel, de vertaling is uitstekend.
Feminisme is voor iedereen' van bell hooks is nu verkrijgbaar in het Nederlands bij Mazirel Pers. Voorwoord door Mandy Woelkens en vertaling door Meritha Paul en Anne Marie Koper.
⭐⭐⭐⭐
- Liang de Beer -
