top of page
Zoeken

RECENSIE - MAY DECEMBER

door Jasmijn Groot -


Natalie Portman en Julianne Moore in 'May December'. © Netflix (2023)
Natalie Portman en Julianne Moore in 'May December'. © Netflix (2023)

In 1997 werden de Verenigde Staten verdeeld door de verontrustende Letourneau-zaak: de 35-jarige Mary Kay Letourneau, een basisschoolleraar die net buiten de stad Seattle in de staat Washington werkte, werd toen veroordeeld tot zes en een half jaar gevangenisstraf voor de seksuele relatie die ze was aangegaan met haar toen 13-jarige voormalige leerling Vili Fualaau. Na haar straf uit te hebben gezeten en twee dochters ter wereld te hebben gebracht, trouwde Letourneau in 2005 met Fualaau. Fualaau vroeg in 2019 de scheiding aan, toen hij als volwassene eindelijk besefte hoe kwalijk hun relatie was geweest.


De houding van de samenleving ten opzichte van de affaire had de zaken niet echt geholpen. Wij walgen zonder uitzondering van seksuele relaties tussen volwassen mannen en minderjarige meisjes. Als samenleving erkennen we onmiddellijk dat dit soort relaties ongelijkmatig en zeer verontrustend zijn. Maar wat als de rollen omgedraaid zijn? De nieuwe film van Todd Haynes, May December, gaat over dit onderwerp.  


Elizabeth en Gracie 


In May December volgen we Elizabeth Berry (Natalie Portman), een televisieactrice, die onderzoek doet voor haar nieuwe project, een indiefilm over Gracie Atherton-Yoo (Julianne Moore) en haar man Joe Yoo (Charles Melton). Hun relatie was meer dan 20 jaar daarvoor een media sensatie, omdat die begon toen Gracie al volwassen was en getrouwd was met kinderen, terwijl Joe slechts 13 jaar oud was en een middelbare schoolvriend van Gracies zoon George. Na een gevangenisstraf te hebben uitgezeten, trouwde het echtpaar en voedden ze samen hun drie kinderen op in een rustig stadje in Georgia. Aan de oppervlakte lijkt het alsof deze buitengewone familie een doodnormaal leven leidt zoals elke andere familie in Amerika. Maar met de aanwezigheid van Elizabeth wordt het steeds duidelijker dat er heel wat dingen heel erg mis zijn.  


"We walgen zonder uitzondering van seksuele relaties tussen volwassen mannen en minderjarige meisjes. Maar wat als de rollen omgedraaid zijn?"

Elizabeth doet alsof ze geïnteresseerd is in de diepte en complexiteit van Gracie en Joe's verhaal. In werkelijkheid is ze echter nogal pretentieus. Ze richt zich meer op het imiteren van Gracie, of hoe haar poses en houding op het grote scherm zullen overkomen. Tijdens het onderzoek naar de zaak is ze helemaal niet bereid om verder te kijken dan de sensationele aard die de zaak heeft aangenomen door de rest van de gemeenschap en de roddelpers. Er is een fijne lijn tussen het kunnen verbeelden van een totaal oppervlakkig personage dat doet alsof ze geïnteresseerd is in complexiteit, of dat te veel overdrijven. Portman vindt die lijn schijnbaar zonder moeite en overschrijd hem nooit. Geef deze vrouw haar tweede Oscar!  


Ondertussen is Gracie net zo egoïstisch in haar doelstellingen als Elizabeth. Ze hoopt haar kant van het verhaal te kunnen laten zien met Elizabeths film, zodat ze in een beter daglicht zal worden gezien. Gracie gelooft dat ze niets verkeerds heeft gedaan: ze werd gewoon verliefd en dat maakt alles goed. Ze behandelt haar man echter nog steeds als een kind, terwijl ze zelf erg kinderachtig kan overkomen als ze het gevoel heeft dat ze onrecht is aangedaan door de gemeenschap, waarin ze niet verrassend een beetje een paria is geworden.  


Joe  


De sympathie van de film ligt altijd bij Joe. Nu een knappe en potige volwassen man, maakt een nadere blik op het personage duidelijk dat hij in een staat van arrested development verkeert. In tegenstelling tot Gracie zegt hij niet veel en is hij nauwelijks zo welsprekend. Hij loopt nog steeds op dezelfde manier als een 13-jarige. Elizabeth beschrijft hem als knap en charmant, terwijl Joe zeer introvert en verlegen gedrag vertoont, waardoor het overkomt dat hij niet eens weet hoe hij een vrouw zou moeten versieren. En in zijn interacties met zijn tweeling, die op het punt staan om naar de universiteit te gaan, wordt het duidelijk dat Joe van zijn jeugd is beroofd.  


Ondanks Elizabeths vele interacties met Gracie, Joe, familie, vrienden en andere leden van de gemeenschap, wordt de alarmerende en criminele aard die de kern vormt van Gracie en Joe's relatie nooit besproken. Het wordt zelfs vaak gewoonweg verdoezeld. Alleen met subtiele, maar krachtige details, die Haynes over de hele film heeft gesprenkeld, is het dat wij als publiek een meer verontrustende reality check krijgen van hoe verknipt relaties tussen volwassenen en minderjarigen zijn - zelfs als die minderjarige een man is.  


"De sympathie van de film ligt altijd bij Joe, die door zijn relatie met Gracie van zijn jeugd is beroofd."

Een goed voorbeeld is hoe Joe er veel te jong uitziet om de vader van zijn kinderen te zijn. Als hij naast hen staat, lijkt hij meer op hun oudere broer. Dus, zonder de misdaad rechtstreeks aan te kaarten, herinnert Haynes ons aan wat hier vreselijk mis is. In schril contrast, schrikken de fictieve filmmakers waar Elizabeth mee werkt er onbedoeld van weg om hun publiek te confronteren met deze verschrikkelijke informatie. Hoewel ze in het begin graag een getalenteerde kindacteur willen inhuren om Joe te spelen, kiezen ze uiteindelijk een ouder uitziende jongeman. En niet eens omdat het beeld van een volwassen Elizabeth die een romantische relatie met een kleine jongen uitvoert misschien te verontrustend is voor kijkers.  


Nee.  


Het is omdat ze geen kindacteur kunnen vinden die in staat is om de verleidelijke kwaliteiten uit te stralen die de jonge Joe moet hebben bezeten om de volwassen Gracie voor zich te hebben gewonnen. Het is duidelijk dat ze het hele punt van hun relatie volledig missen. 


Versimpelde Versie van een Complex Verhaal?  


Het punt is dat seksueel misbruik van mannelijke minderjarigen niet zo serieus wordt genomen als misbruik van vrouwelijke minderjarigen. Vili Fualaau zelf heeft verklaard dat hij wettelijk in dezelfde mate verantwoordelijk werd gehouden voor wat er gebeurde tussen hem en zijn voormalige vrouw als de volwassen Letourneau – die in 2020 aan kanker overleed. Bovendien werd hij genadeloos gepest door klasgenoten en door de politie, tot het punt dat hij alcohol misbruikte en probeerde zelfmoord te plegen. Als Fualaau een minderjarig meisje was geweest, zouden we hem koste wat kost hebben beschermd, en we zouden een mannelijke versie van Letourneau meer verantwoordelijk hebben gehouden voor hun misdaden.  


Hoewel het voor deze genderhistoricus erop lijkt dat Haynes, Portman, Moore en Melton volledig aan Fualaaus kant stonden om de boodschap over te brengen dat wij als samenleving slachtoffers van misbruik zoals hij onrecht hebben aangedaan, is Fualaau diep teleurgesteld in May December. Hij werd niet gecontacteerd tijdens het productieproces en heeft de regisseur en acteurs beschuldigd van niets meer dan wat Elizabeth Berry in de film doet: het creëren van een versimpelde versie van een complex verhaal. Daar kun je zelf over oordelen. 


'May December' is nu te zien op Amazon Prime.


 


Jasmijn is genderhistorica en oprichter van het Historical Women Project. Ze publiceert artikelen voor onder andere Opzij en Winq en stelt haar expertise over gender en vrouwengeschiedenis ter beschikking aan verschillende media. Jasmijn studeerde Geschiedenis en Oudheidkunde aan de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit. 




 

 - ENGLISH BELOW -

Natalie Portman and Julianne Moore in 'May December'. © Netflix (2023)
Natalie Portman and Julianne Moore in 'May December'. © Netflix (2023)

In 1997, the United States were divided by the disturbing Letourneau case: 35-year-old Mary Kay Letourneau, an elementary school teacher who worked just outside the city of Seattle in Washington state, was sentenced to six and a half years in prison for the sexual relationship she had with her then 13-year-old former student, Vili Fualaau. After serving her sentence and giving birth to two daughters, Letourneau married Fualaau in 2005. Fualaau filed for divorce in 2019, when he, as an adult, finally realized how wrong their relationship had been.


The public's attitude toward the affair didn't really help matters. We universally revile sexual relationships between adult men and underage girls. As a society, we immediately recognize that these types of relationships are unequal and highly disturbing. But what if the roles were reversed? Todd Haynes' new film May December addresses this issue.


Elizabeth and Gracie


In May December, we follow Elizabeth Berry (Natalie Portman), a television actress, who is doing research for her new project, an indie film about Gracie Atherton-Yoo (Julianne Moore) and her husband Joe Yoo (Charles Melton). Their relationship was a media sensation more than 20 years ago, because it started when Gracie was already an adult, married with children, while Joe was only 13 years old and a high school friend of Gracie's son George. After serving time in prison, the couple married and raised their three children together in a quiet town in Georgia. On the surface, it seems as though this extraordinary family leads a completely normal life, just like any other family in America. But with Elizabeth's presence, it becomes increasingly clear that something is very wrong.


"We universally revile sexual relationships between adult men and underage girls. But what if the roles were reversed?"

Elizabeth pretends to be interested in the depth and complexity of Gracie and Joe's story. In reality, however, she is quite pretentious. She focuses more on imitating Gracie, or how her poses and demeanor will come across on the big screen. During her investigation into the case, she is completely unwilling to look beyond the sensational nature that the case has taken on through the rest of the community and the gossip press. There’s a fine line between portraying a completely superficial character who pretends to be interested in complexity, and overdoing it. Portman seemingly finds that line effortlessly and never crosses it. Give this woman her second Oscar!

Meanwhile, Gracie is just as selfish in her objectives as Elizabeth. She hopes to present her side of the story with Elizabeth's film so that she will be seen in a better light. Gracie believes she did nothing wrong: she simply fell in love, and that makes it all okay. However, she still treats her husband like a child, while she can come off as very childish herself when she feels wronged by the community, in which she has unsurprisingly become a bit of a pariah.


Joe


The sympathy in the film always lies with Joe. Now a handsome and fit adult man, a closer look at the character reveals that he is in a state of arrested development. Unlike Gracie, he doesn’t say much and is barely articulate. He still walks like a 13-year-old. Elizabeth describes him as handsome and charming, while Joe exhibits very introverted and shy behavior, making it seem as though he doesn’t even know how to flirt with a woman. And in his interactions with his twins, who are about to go to college, it becomes clear that Joe has been robbed of his childhood.


Despite Elizabeth's many interactions with Gracie, Joe, family, friends, and other members of the community, the alarming and criminal nature at the core of Gracie and Joe’s relationship is never discussed. It is often simply glossed over. Only with subtle, yet powerful details, scattered throughout the film by Haynes, do we, as the audience, receive a more disturbing reality check about how twisted relationships between adults and minors are—even when the minor is a male.


"The sympathy of the film always lies with Joe, who has been robbed of his childhood due to his relationship with Gracie."

A good example is how Joe looks far too young to be the father of his children. When standing next to them, he looks more like their older brother. So, without directly addressing the crime, Haynes reminds us of what is horribly wrong here. In stark contrast, the fictional filmmakers that Elizabeth works with unintentionally shy away from confronting their audience with this horrifying information. While they initially want to hire a talented child actor to play Joe, they eventually choose an older-looking young man. And not even because the image of an adult Elizabeth having a romantic relationship with a little boy might be too disturbing for viewers.


No.


It’s because they can’t find a child actor capable of exuding the seductive qualities that the young Joe must have possessed to have won the affection of the adult Gracie. It’s clear that they completely miss the point of their relationship.


Simplified Version of a Complex Story?


The point is that sexual abuse of male minors is not taken as seriously as abuse of female minors. Vili Fualaau himself has stated that he was legally held as equally responsible for what happened between him and his former wife as the adult Letourneau—who passed away from cancer in 2020. Furthermore, he was mercilessly bullied by classmates and the police, to the point where he abused alcohol and attempted suicide. If Fualaau had been a minor girl, we would have protected him at all costs, and we would have held a male version of Letourneau more accountable for their crimes.


Although it seems to this gender historian that Haynes, Portman, Moore, and Melton were fully on Fualaau's side to convey the message that we, as a society, have wronged victims of abuse like him, Fualaau is deeply disappointed in May December. He was not contacted during the production process and has accused the director and actors of nothing more than what Elizabeth Berry does in the film: creating a simplified version of a complex story. You can judge that for yourself.


'May December' is now available on Amazon Prime.


 


Jasmijn is a gender historian. She publishes articles for, among others, Opzij and Winq, and offers her expertise to various multimedia platforms. Jasmijn studied History and Classical Studies at the University of Amsterdam and the VU University.

Comentários


bottom of page