“Dearest gentle reader, did you miss me?” Iets meer dan een jaar geleden schreef ik voor Jonge Historici over het verrukkelijke recept dat van Bridgerton de populairste Netflix-serie aller tijden maakte. Geplaagd door lockdowns bleven miljoenen kijkers wereldwijd voor de buis hangen voor de bont gekleurde kostuums en de zwaar geseksualiseerde historische setting van de Bridgertonwereld. Uw historica spotte gelukkig ook nog interessante genderhistorische thema’s te midden van het festijn dat ook wel Regency fantasy, Fifty Shades of Grey meets Gossip Girl en softporn on demand werd genoemd. Oké, misschien was ze niet helemaal immuun voor het escapisme dat Bridgerton te bieden had. Zeker gezien er door de voortdurende pandemie niet veel anders te doen was dan de serie zeventien keer opnieuw te kijken. Dus ja, Lady Whistledown, ook ik heb u gemist.
Anthony
Na het grandioze society huwelijk van Daphne Bridgerton (Phoebe Dynevor), is het nu de beurt aan de oudste telg Anthony (Jonathan Bailey) om in de echt te treden. Maar met wie? De knappe viscount die hij is verdient toch niemand minder dan de door de koningin (Golda Rosheuvel) aangewezen diamant van het seizoen? Dit jaar is dat de jonge Edwina Sharma (Charithra Chandran), die recentelijk met haar oudere zus Kate (Simone Ashley) en moeder Mary (Shelley Conn) uit India is teruggekeerd. Kate vindt Anthony van het begin af aan niet goed genoeg voor haar jonge zusje, die zij plichtsgetrouw heeft opgeleid tot een échte vrouw van le bon ton. Anthony probeert daarom vooral haar goedkeuring te winnen, terwijl Kate niet van plan is te wijken van haar originele standpunt. Uiteraard verlopen hun plannen weer niet helemaal zoals ze hadden voorzien.
Vanaf het begin van de eerste aflevering wanen we ons door het fenomenale werk van de acteurs, set- en kostuumontwerpers weer in de bekende wereld van Bridgerton. Het is net alsof we er nooit zijn weggeweest. In het narratief is wel een belangrijke verandering te bemerken, wat komt door de wisseling van de wacht. Waar het vorige seizoen een vrouwelijk hoofdpersonage had, is die in de nieuwe afleveringen mannelijk. Dat gegeven biedt nieuwe perspectieven op de genderrelaties van de vroege 19de eeuw. En die zijn allerminst oninteressant.
Daphnes verhaal over de huwelijksmarkt onthulde historisch accurate feiten over het gebrek aan bewegingsvrijheid voor vrouwen van haar tijd, zeker in vergelijking met mannen. Maar het belangrijkste motief in Anthony’s zoektocht naar een geschikte partner toont dat mannen in zijn positie ook niet helemaal zonder hun specifieke beperkingen leefden. Anthony is namelijk een viscount en hoofd van een vooraanstaande adellijke familie. Bij zo een positie kwamen aanzienlijke verplichtingen kijken, waaronder het aangaan van een financieel en dynastiek voordelig huwelijk. Anthony is zich volkomen bewust van het feit dat het de regel is dat de echtelieden uit zijn sociale klasse niet uit liefde trouwen. Zijn zoektocht naar een bruid onderneemt hij dan ook uit plichtsgevoel. Net als vele anderen is hij daarbij bereid om liefde uit het spel te laten, zelfs wanneer hij gevoelens ontwikkelt voor een ander. Bij ongelukkige huwelijken uit het verleden neigen we ons te richten op de arme vrouwen die aan het korte einde trokken. Daar zijn natuurlijk terechte redenen voor. Maar we vergeten weleens dat ook mannen tekort werden gedaan door de ongeschreven sociale regels van hun tijd. Anthony’s verhaal, hoewel fictief, is daar tóch een herinnering aan.
Mejuffrouw Eloise, Madame Delacroix en Lady Whistledown
Maar er was nog meer om als vrouwenhistorica blij van te worden. Bovenal dat de naam van de eerste feminist van de moderne tijd werd genoemd! Een aantal vrouwelijke personages hebben het met elkaar over Mary Wollstonecraft (1759-1797), de schrijfster van een pamflet over de bevordering van gelijke rechten voor vrouwen. Haar boodschap vinden we terug in het narratief van Lady Whistledown (stem van Julie Andrews), wiens identiteit voor de kijkers al in het vorige seizoen werd onthuld. De roddelschrijfster moet door haar drukke schema een samenwerking aangaan met modiste van de ton, Madame Delacroix (Kathryn Drysdale). Hun onderonsjes benadrukken hun uitzonderlijke positie in de Regency-maatschappij: ze zijn twee werkende vrouwen, die in een mannenwereld een eigen zaak hebben weten op te richten waar ze financieel onafhankelijk mee zijn geworden.
Maar ook in dit seizoen is het vooral Eloise Bridgerton (Claudia Jessie) die de belichaming vormt van de vrijgevochten vrouw die Wollstonecraft meer had willen zien. In het vorige seizoen gaf ze aan haar oudere broer Benedict (Luke Thompson) meer dan eens te kennen dat ze dezelfde mogelijkheden wilde hebben als hij tot zijn beschikking had. Nu heeft ze net als haar zus Daphne haar intrede gedaan in de Londense society, maar wel op haar termen. Wanneer ze op een bal danst met een man die haar alleen uit hetzelfde plichtsgevoel als haar broer Anthony gevraagd heeft, wijst ze hem er even heel duidelijk op dat ze meer is dan slechts een trofeebruid. Het is haar hilarische optreden die de kijker eraan herinnert, dat het niet alles goud is wat er blinkt in de droomachtige Regencywereld van Bridgerton. Zeker niet als je een vrouw bent.
Benedict
Wat deze nieuwe serie daarmee laat zien, is dat de makers (nog) zoveel kunnen doen met gendergeschiedenis. En het materiaal dat zij produceren blijft zowel vermakelijk als interessant tegelijk. Het nieuwe seizoen is nog maar net uit - al zullen velen de hele serie vorig weekend van voren naar achteren hebben gebinged – dus we moeten nog even wachten op het vervolg. Dan zal Benedict, de tweede Bridgerton zoon, centraal staan. In het eerste seizoen probeerde hij zijn eigen weg te vinden, tot hij in het tweede seizoen ontdekte hoe onlosmakelijk hij is verbonden met zijn familienaam. Wat voor genderhistorische lessen zullen zijn verhaal over liefdesgeluk naar voren brengen? Lady Whistledown, hoe lang moeten we nog wachten?
Commentaires